Maskers verbergen ons gezicht.

Het kleine ventje is met al zijn kracht bezig het speelrek te beklimmen, de moeder staat met haar grijze in legging gehulde iets te zware benen, waar haar voeten verdwijnen als haast in scheepjes gehulde schoenen, met een andere moeder te praten. Ik verbaas me over de lengte die vrouwen en mannen tegenwoordig hebben. Ik moet als wat kleinere Mensch mij voortdurend omhoog heffen. Het joch bereikt eindelijk het hoogste punt. Begint te roepen om de aandacht van zijn moeder, maar zij heeft inmiddels haar iphone aan haar oor,staat druk te oreren.Het wil niet helemaal lukken, zoals zij het kennelijk voor ogen heeft, want haar toon versterkt zich ineens zo hard tegen het niets vermoedende apparaat, het knulletje begint spontaan te huilen. De andere vrouw komt aangesneld; Als een Big Mama ontfermt ze zich over hem. Met het grootste geduld wijst ze het manneke de stapjes die hij moet nemen om weer naar beneden te kunnen klimmen. Mijn gedachten gaan naar een natuurprogramma, waar twee berggeitjes in Israël trouw hun moeder volgen, maar op de grote hoogte waar ze zich bevinden, toch behoorlijk angstig zijn om naar beneden te klimmen. Toch lijken de beestjes toverpootjes te hebben, want al gaat de klim niet makkelijk, ze redden het toch. Opgelucht haal je dan adem, je bedwingt jezelf om dat stukje niet te willen doorspoelen. Als je dan denkt dat alles ok is, blijkt er nog een geitje naar beneden te moeten klimmen, stress als kijker komt langzaam op. Vooral als de dramatisch klinkende voice-over in het engels mij verteld dat er een wolf aankomt. Je ziet het arme geitje al haast voorover vallen of opgepeuzeld worden door de wolf. Dan is doorspoelen toch wel handig, zie je gelukkig lekker snel het gezinnetje zich met de moeder verenigen. Zo ook met dit knulletje in de speeltuin, huilend rent hij naar mama, drukt zijn betraande oogjes tegen haar bevlekte grijze legging aan. Veegt zijn snot af.Zij kroelt hem door zijn kroeshaar heen. Haar aanraking doet wonderen, meteen vuurt het kereltje met zijn prachtige vrolijke mooie donkere kijkers glanzend naar mij, ik zwaai hem vriendelijk toe. Vrolijk huppelt hij naar de glijbaan. De moeder is nog niet echt uitgeschreeuwd, ik zie hoe haar gezicht zich in een kramp trekt. Even kruisen onze blikken elkaar, ik voel hoe haar wereld in de mijne stapt, zoals ik in de hare. Er is geen oordeel er is alleen weten." De ogen zijn de vensters van je ziel", hoor ik mijn vader op plechtige toon zeggen.Hoewel mijn blik geen oordeel in zich draagt, zie ik hoe haar blik verstard in een masker, ze draait zich bruusk om. De andere moeder komt naar mij toe en ploft op de bank. Ja begint ze heimelijk, scheiden is niet niets hé.Ze kijkt me eens diep aan, ik weet me even geen raad. Er wordt iets van mij verwacht maar ik weet niets te zeggen. Ze is; gaat de moeder verder, net gescheiden, tsja zegt ze besmuikt tegen mij, kinderen zijn toch de dupe hé. Ze knikt me vriendelijk toe. Ja soms gaat het niet, probeer ik maar. In gedachten voel ik het verdriet dat dit knaapje, die zich nu in het klimrek wringt mee moet maken, leven zonder vader. Ja zegt ze en duwt tegen mijn arm, ik ben al lang gescheiden, mijn man die lustte er wel pap van, snapt u. Ze geeft me een vette knipoog. Ik weet me even geen raad en probeer me een voorstelling te maken van deze grote dame in bed met een waarschijnlijk nog langere man. Ze lacht me haar goud gevulde mond toe. Ze ziet mijn blik, helaas ik voel me betrapt, ja zegt ze terwijl ze tegen het goud tikt, dat is investering, beter dan beleggen in huizen. Ze verteld het mij alsof ze het grootste geheim nu met me heeft gedeeld. Ik voel me wat ongemakkelijk vanuit de tandarts even nahijgen, in het plaatselijke parkje, niet wetende verzeild te raken in zo'n affaire.Ze trekt haar enorme tas op schoot, daar verbaas ik me ook vaak over hoe jonge mensen met immens grote tassen lopen te zeulen aan hun armen, omdat een of andere ontwerper dit achter zijn bureau heeft bedacht. Ik zie al in de toekomst dat er een vermeerdering van tennis armen zullen komen en....De moeder grijpt diep in de tas haalt er iets eetbaars uit,dat er niet zo fris meer uitziet. Ze steekt het omhoog als ware het kaviaar, smakt U ook? Nee, zeg ik weifelend om haar niet tegen de borst te stuiten, ik mag niets eten, ze kijkt me vol ongeloof aan, ik bedoel ik kom net van de tandarts. Oh...zegt ze breed lachend,geeft nog maar weer eens een por. Hebt u kinderen vraagt ze erover heen. Ik twijfel even met te antwoorden, een mat nee klinkt uit mijn mond, terwijl ik wijs naar het knaapje dat inmiddels onderste boven hangt en vast lijkt te zitten in het klimrek met zijn schoentje. Ik zie al voor me hoe dit leuke tafereeltje ineens veranderd in een klein drama, en ren ernaar toe. Dat was even niet echt fijn, ik voel hoe mijn kies protesteert. Maar het knaapje lacht zo lief dat ik het er graag voor over heb. Ik trek mijn gezicht weer braaf in een vrolijke lachplooi, om het knaapje niet af te schrikken. Hij grijnst mij vol vertrouwen tegemoet, alsof we elkaar al jaren kennen.De moeder met de gouden tanden en de grote tas is inmiddels naderbij gelopen. Dat valt niet mee hé zegt ze, en wijst naar mijn mond. Ik voel ineens weer een enorme steek en knik terwijl ik me afdraai. Ik weet hoe pijn het kan doen hoor grijpt ze door. Ze lijkt oprecht begaan. Ik verbaas me tegelijk over hoe wij onszelf een masker opzetten om er voor de buitenwereld lief en vrolijk en opgewekt uit te zien. Hoe ik me automatisch afdraai om mijn gevoel niet te delen. Dan legt ze haar in grote trui gehulde moederlijke arm om mij heen. Is het de kies, is het mijn eigen scheiding, ik weet het niet, maar ineens begin ik onbedaarlijk te huilen. Ze draait me naar zich toe, vraagt niets,laat me begaan. Ze tikt me moederlijk op mijn rug,fluistert zachte woorden van troost. De iphone moeder is opgehouden, het is ineens buiten mijn huilen heel erg stil op de speelplaats, ik voel me gegeneerd. Big Mam veegt met haar grote handen vol met ringen mijn tranen weg. Weer grijpt ze in haar tas en haalt er ditmaal een heel schoon zakdoekje uit. Het knaapje is ineens los en hangt nu vlak voor mij en wijst naar mijn bloot gehuilde ogen, terwijl hij heel bezorgd kijkt: heb je pijn gedaan? Het is zo'n vertederend moment dat ik niet weet verder te gaan huilen of te lachen. De iphone moeder staat ineens vlakbij ons, ze biedt me een sigaret aan. Ik knik van nee. Nou zegt ze ik ben er wel even aan toe wat jij Ma? Met enige verbazing kijk ik naar haar, terwijl ik onmiddellijk mijn gezicht verberg in de zakdoek en bovenmatig mijn ongemakkelijkheid versnuit. Wat een leuke jonge oma bent u hoor ik mezelf plompverloren zeggen. Ze grijnst van oor tot oor. Ze knijpt mij in mijn wang, iets dat mijn moeder ook altijd deed, en weer begin ik te huilen. Ik voel zes paar ogen, en het knaapje wederom vragen, heb je pijn, hij strekt zijn handje uit naar mijn hand op mijn wang, kijkt heel ernstig en zeg: zo nou is het weg!Ik knik en geef hem een knuffeltje, ja schatje nu is het weg. Oma en moeder kijken glimlachend toe. Hebben jullie zin in thee, vraag ik hen, ze knikken, ik weet een leuk tentje gaan jullie mee?