Mam je kan toch gaan daten?

Bij ons in de straat is er een soort gewoonte gegroeid, om elkaar buiten te treffen. Met als gevolg dat hele horden mensen buiten, meestal met luide stem, tegen elkaar spreken. Het luide zit hem in het feit dat twee derde van de straat al een respectabele leeftijd heeft bereikt, met alle gevolgen van dien, een daarvan is het terugzakken van het gehoor. Ditmaal raken de expats uit Algerije in gesprek met onze buren. Buurvrouw en haar man zijn lid van een kerk, beiden hebben bijna altijd een stuurs, nors gezicht maar ze bestieren de straat. Gek genoeg vertelt het gezicht een ander verhaal dan hun daden. Ze hebben overal hun hand in, helpen met elk gezin, door soms een troostend woord of ondersteuning, dan weer de planten water geven, of de hond uitlaten, letten op het huis als men op vakantie gaat, zorgen voor het vuil op tijd naar buiten voor de ouderen onder ons. Reuze handig allemaal. Alleen met ons hebben ze niet zoveel op. Het is ook ingewikkeld. Ze kunnen daarentegen enorm zeuren naar ons toe over de schutting in de tuin. Die wij lekker knallend geel hebben geschilderd, maar o, jee er zijn wat druppels op hun kant gekomen en die is lekker donkergroen. Wie schildert een schutting nou geel, dat kwam er nog net niet uit. Wij werden op het matje geroepen, moesten eraan geloven. Hun norse en stuurse manier van doen zorgt ervoor dat we overstag gaan en hun opdracht aan ons, dure verf voor ze kopen,zodat ze gratis hun schutting kunnen verven. Wij wilden ervan af, buren ruzie zien we niet zoveel in. Maar het is natuurlijk onzin. Zij schilderen op hun beurt weer alles aan hun kant groen en dat lekte weer net zo hard aan onze kant zieligjes over het mooie geel. Alleen zijn wij zo slim of juist zo dom, om er niets meer mee te willen doen. Als we iets erg vervelend vinden, kijk het tv programma Rijdende Rechter brrr, zijn ruziënde buren over bladeren in hun tuin van een boom ja deh...,gek hé. Of barbeque's die ruiken, en zo een handvol onzin, waarmee men elkaar graag om de oren mept, en zo het leven enorm lastig maakt. Kort en goed, terug naar die sporadische zaterdagochtenden die je graag wilt gebruiken om nog even wat langer te blijven liggen. Mijmerend in je eigen gedachten, sfeer, en ritme. Helaas met luide stem word je wakker geblazen. Soms hangen er nog kinderen bij,die duidelijk verder willen, dat completeert het geheel leuk met geschreeuw of gehuil, indianenkreten,hondengeblaf, om van de zwaar ronkende motor, van buurman daarnaast maar niet eens te spreken, die zich ertussendoor wringt. Ditmaal gaat het gesprek over scheiden. Buurvrouw weet uit haar bekende bronnen dat twee derde van deze buurt gescheiden is, of alleen woont. Voor wie het weten wil op de vroege zaterdagmorgen zo rond 9 uur. De hond blaft luid doet ook een duit in het zakje. Een zekere duit want een kreet en een vermaning zijn direct het gevolg. De Algerijnse schreeuwt naar haar dochter of ze nog een hondenzakje heeft, kennelijk niet, want er wordt druk gevloekt. Dit in het bijzijn van mijn buurvrouw die hier absoluut niet van gediend is, zo weet ik uit eigen ervaring, en zich nu genoodzaakt ziet zeven weesgegroeten te gaan brengen. Ze zegt alleen wijselijk niets. Misschien heeft ze de Franse vloeken niet als zodanig herkend, of houdt ze zich van de domme? Expats reageren door verder heel druk te praten in hun eigen taal. Het lijkt erop dat de Algerijnse het wel genoeg vindt met die buurvrouw. In het Frans verwenst ze deze buurvrouw, die waarvan ze denkt dat ze toch de taal niet machtig is, hetgeen ook zo lijkt. Wat ik in het Frans hoor liegt er niet om, buurvrouw blijft toch heel vriendelijk tegen hen aanpraten. Of is het de hand van God, die haar zegt hier niet op in te gaan, en de vloeken te negeren? Zo lig ik mijn zaterdagmorgen van niet uitslapen, te verwerken. Buurvouw herneemt haar onderwerp, zegt nog maar eens dat er zoveel scheidingen zijn en niemand zich meer inzet om vanuit enige spirituele achtergrond, je de noodzaak voelt er iets van te maken, om elkaar toch te behouden uit liefde, het is alsof ze predikt, ze verheft haar stem om haar boodschap over te brengen. Maar deze blijft hangen in het luchtledige zo lijkt het. De Algerijnse man praat duidelijk zachter, hij heeft een mooie zangerige stem, die je meeneemt, naar buitenlandse sferen. Ik zie mezelf met een Arabische outfit aan op een kameel, zachtjes met een soort van buigende loop door de woenstijn. Zachte woestijnwind, mooie muziek, prachtige donkerbruine mannenogen die mij diep aankijken, en liefdevol omarmen....Ik weet me betoverd. Dan ineens wakker geschud door verheffende stemmen. De Algerijnse is het zat en trekt een van de kinderen mee. De buurvrouw heeft ongewild, met haar onderwerp van gesprek iets aangeraakt. Een furieuze Franse vrouwenstem begint haar man totaal uit te schelden zomaar op straat. Dat ze helemaal klaar met hem is. Buurvrouws stem: met geruststellende klanken probeert zij de vrouw die zich als een fenix onthuldt te kalmeren, maar het is ijdele hoop. De Algerijnse moeder verwenst haar man dat hij haar expres zo laat wachten. De man in kwestie ziet in de buurvrouw een handige hulp, wil haar zeker niet zomaar met een woordje van dag, dag, afschepen. Ineens klinkt een heldere kinderstem met een fraai Frans accent luid door de vroege zaterdagmorgen heen: Mam je kunt toch gaan daten? Ineens kalmeert de vrouw volledig, het kind heeft kennelijk een snaar geraakt. Het wordt ijselijk stil, er klinkt nog wat gemompel van de buurvrouw die kennelijk onhandig met de situatie die ze heeft aangezet handenwringend staat te tutten zo stel ik me voor. Ook de hond houdt zich rustig. Ik lig te wachten tot het verhaal zich verder ontwikkelt, zo nieuwsgierig, ik hel er bijna toe over om mijn verborgen staat prijs te geven door naar het raam te lopen. Maar dat vind ik nou net weer te genant. Dus maar rustig afwachten. Plots klinkt een hardverscheurende vrouwenstem die barst los in hevig gehuil. De mannenstem zegt iets in een dialect waardoor ik geen idee heb hoe het verhaal zich nu ineens lijkt te ontwikkelen. Wat is het toch jammer dat je als mens zo beperkt bent met je talenkennis. Toch maar weer eens een talencursus doen? Een andere zeer directief Nederlands klinkende mannenstem overstemt het geheel, ik hoor hoe de buurvrouw zich haast biddend achteruit probeert te praten terug naar haar veilig lijkende huisdeur, de plek vanwaaruit de mannenstem vermoed ik heeft geklonken. De hond huilt ineens als een wolf, als het dan ook nog plots heel hard begint te regenen, lijkt dit bizare toneelstuk te gaan eindigen met een open eind, of toch niet zo open? De Algerijnse man blaft wat bevelen, ik hoor hoe de kinderen hard weglopen, een voordeur slaat dicht. De Algerijnse vrouwenstem verheft zich nog een maal heel angstig klinkt het door de huisdeur heen. Mijn hart klopt in mijn keel. Bionische ogen zouden nu wel van pas kunnen komen. Het is stil. Een gruwelijk hard klinkende donder haalt me helemaal uit mijn ritme en van mijn à propos. Inmiddels hoor ik de directieve mannenstem van mijn buurman, arme buurvrouw de huid volschelden. Toch niet zo christelijk mijmer ik verder. Dan worden de stemmen gemoffeld en sterft het stil. Zomaar een zaterdagmorgen die niet echt gaat zoals ik het wil....