Zachtjes rijdt de ambulance de straat in, ze halen iemand op en rijden weg. In de auto wordt onmiddelijk hulp geboden, om de ergste pijn te dimmen. Direct naar de Spoedeisende Hulp, die is leeg en verlaten, het ziekenhuis wordt verbouwd. Het is lekker warm. De zorg komt meteen op gang, infuusnaaldje, pijnmedicatie, onderzoeken. Het hele rijtje wordt zorgvuldig door een arts met een grappige Belgische tongval afgewerkt. Door de verbouwing zijn er weinig kamers, zo verblijf je dan ook in de Spoedeisende hulp, het heeft wel wat van een film. In gedachten terug naar een aantal jaren geleden waar een arts een dermate fout bij mij heeft gemaakt dat ik tien jaar na dato nog loop te tobben met mijn gezondheid, hij zou het eens moeten weten. Op deze afdeling heerst een prima sfeer, er wordt druk gelachen en veel jong volk die zich kundig toont in alle processen. De nacht verloopt redelijk.
De volgende dag is er weer plek op een zaal. Daar verblijft een meneer met een grote voet met een ontsteking, ooit doorgelopen ermee en nu waarschijnlijk voor altijd een vergrote voet. Daarnaast een dame van stand geweest, ze is ernstig gevallen, gebroken heup, terminaal kanker, ze wil niet meer. Maar zijn haar kinderen wel al op de hoogte? Ze zou graag gaan voor de operatie, maar in de middag komen twee dames zo vriendelijk met haar praten over Euthenasie, dat ze twijfelt.
Ze richt zich tot mij : ik ben lid van vrijwillge Euthanasie, ik heb het vaak zo vaak met mijn twee zonen besproken, maar de een praat niet meer met mij, ze vinden het maar niets. Mevrouw ik snap zo goed waar u mogelijkerwijs mee worstelt, maar u moet doen wat voor u goed is. U bent uw eigen regisseur. Ik ben terminaal zegt ze, wijst op haar gebroken been en heup, ik weet niet hoe ik eruit kom. Ze spreekt moeilijk, want haar gebit ligt ergens voor haar, het past niet meer zo goed zegt ze, terwijl ze half ontkleed in haar operatiejasje ligt te wachten, op een mogelijke operatie.Traag eet ze het brood op dat haar is aangeboden. Daardoor weten wij al dat er van een operatie wellicht niets zal komen. Zijzelf blijft maar herhalen dat ze zo naar de OK moet. Ze kijkt me indringend aan, en zegt; " voor het leven krijg je van alles mee, " maar we hebben nooit geleerd te sterven hé?
Het wordt heel erg stil op de zaal. Zelfs achter het gordijn waar de meneer zich met de voet ophoudt is het pijnlijk stil. De zuster komt, zegt dat er van een operatie niets zal komen, omdat de plannen na het bezoek van de twee dames veranderd zijn. De dame in kwestie reageert verward. Ze twijfelt, is er ruimte voor twijfel? Wat is dat moeilijk, zo maar even, terwijl je 93 bent, op een woensdamiddag besluiten, na het weten van terminaal kanker, en een breuk dat je leven voorbij is? Wat gaat er dan allemaal niet door je heen? In de avond komt haar zoon, met zijn vrouw op bezoek, hij heeft het er heel erg moeilijk mee, we voelen ons allemaal te veel op zaal, maar weg kun je niet.
Gebonden aan infuus, in een veel te kleine ruimte met vier is het eerder overleven. Dat gaat toch heel aardig. Je
ziet het breekbare leven van een mens in heel haar oorsprong tot het eind voorbij gaan.
Mijn andere buurvrouw is deze vroege ochtend ernstig gevallen, haar man die Alzheimer heeft riep, ze is in de haast om naar hem toe te gaan gevallen over een losliggend kleedje. Ze komt nu net terug van de OK maar heeft duidelijk een verkeerde beweging gemaakt, het bloed drupt op de grond. De zuster gebeld maar er komt niemand, dus in de benen om er een te halen. Het wordt kundig opnieuw verbonden. Ondertussen geeft het ons allemaal even tijd om bij te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten