Schiphol drijft reizigers tot waanzin!

Het reizen met gezelschap deels in rolstoel is geen sinecure. Via Schiphol waar nieuwe veiligheidsregels gelden en waar elk tasje jasje,jurkje, minutieus uit elkaar wordt gehaald en onderzocht. Mocht je vragen hebben als een deel van je bezittingen worden meegenomen door een beveiliger, waar gaat u ermee heen? Wordt je aangekeken alsof je zojuist gezegd hebt dat je een bomjasje draagt en nu de ontsteking hebt losgelaten. Ze snauwen je af alsof je een crimineel bent. Totaal ontredderd over zoveel ongenoegen moet je zwoegen om eerst je rollator weg bij een loket weg te brengen en vervolgens een rolstoel te bemachtigen waardoor iemand gedwongen wordt afstanden te voet af te leggen om een en ander te vinden af te geven en aan te nemen. Met de rolstoel van Schiphol eindelijk bemachtigd gaan we op weg en sluiten ons aan bij een rij van gauw twee honderd wachtende mensen. Na tien minuten komt een Schipholjasje naar ons toe en worden we langs de rij geleid. Waar een vrolijk lachende jongen onze verontrustende gezichten sust met ja nieuwe veiligheidsregels en maatregels, sinds twee maanden. Een en ander aan deze nieuwe veranderingen hebben wij niet waargenomen op de daartoe behorende sites, en zijn dus ook ernstig ontstemd over de verschillende opvattingen van de gehouden regelgeving.Waar de ene beveiliger zegt: u kan met deze flesjes door, worden bij de andere beveiliger dezelfde flesjes er weer uitgehaald. Ik snap dat men aanslagen vreest maar dit? De zenuwslopende lange rijen van mensen hebben hun wachtgezicht uit de kast gehaald en laten alles gelaten over zich heen komen. Dat ik me opwindt vinden ze hooguit vermakelijk. Flesjes water moeten ingeleverd, zodat je eenmaal door de pascontrole voor vijf euro weer een nieuwe kan kopen, niks met veiligheid te maken pure winstmarges, zou je denken voor de neringdoende. Opgefokt en doodmoe van niks, wachtend in de volgende lange rij voor het inchecken. Mensen maken zich breed en gaan ons met rolstoel grinnikend voorbij, onderwijl iets mompelend van dom hé ze staan daar maar....dat gaat ze zo bezuren denk ik grimmig, getrouw wachtend tot de Transavia juf me een seintje geeft, dat uiteindelijk gebeurd. En ja daar moeten alle brede ruggen voor ons kneusjes opzij, is dat ff lache. Soms gaat een rolstoel over rozen als het om wachtende inhalen gaat. We plaatsen ons met ons vriendelijkste gezicht vooraan de rij, achter ons een mopperende rivier van mensenhoofden, die al dat gedoe meer dan zat zijn. Inmiddels hebben we al meer dan drie kwartier vertraging. In het vliegtuig gepropt, want ja het is ditmaal geen vijftien uur vliegen naar Bali, tegen deze drie uur naar Toscane, en dus alles is heel krap. De piloot zucht als hij zich door het deurtje naar de cockpit wringt. We zitten op de eerste rij, en wachten gelaten tot alles zich langs ons heen schuift. Door de luidspreker dwingt de juf van Transavia dat we op moeten schieten, we hebben een tijdslot en anders krijgen wij een boete, ja die is lekker, zelf te laat zijn en ons dan opfokken op te schieten? De wereld op zijn kop en je betaalt er nog voor ook. Na herhaalde pogingen de mensen te manen uit het gangpad te verdwijnen door een stapje terzijde te nemen en de passagiers door te laten, lijkt het dan eindelijk gelukt. We zitten allemaal en net binnen de tijd vertrekt het vliegtuig na een snelle start omhoog. De piloot zet de sokken erin en haalt al snel de verloren tijd in.Toscane here we come. Na een vreugdeloos klef broodje met iets ondefinieerbaars erop en een slok drinken zijn we in Pisa. Een opmerkzame stewardess die van het oude struise type, ziet ons klauteren en besluit dat wij met elkaar maar door een auto gehaald moeten worden, zo hoeft u niet de trap af. Opgelucht door deze oplettendheid staan we in een kleine ruimte waar iedereen elkaar in de weg staat, omdat deze improvisatie ineens plaatsvind. De wc deur schiet open de piloot kijkt moeilijk, ik lach hem tegemoet en zeg u heeft het zwaar, wat een kleine ruimte waar u in moet zitten, ja zegt hij een hondenhok, en ik heb er al drie vluchten opzitten. De tweede piloot staat breed voor de andere deur te wezen, waar wij juist uit moeten. Ik leg even mijn hand op de eerste piloot ik heb met u te doen. Ja zegt ie haast huilend, ik was om vier uur vanmorgen al in de lucht. Jeetje. Nou wij zijn blij met uw goede zorg, ik knik hem vriendelijk toe. De tweede piloot ziet kans zijn stevige postuur erlangs te schuiven om plaats voor ons te maken bij de deur. Stewardess doet deze open zodat wij in de omhooggeschoven wagen kunnen stappen. Een prachtige uitvinding, deze wagen schuift zich een weg omhoog als een soort lift en schuift dan aan de deur zich vast. Zo schuiven we ook weer naar beneden. Keurig geregeld petje af voor de Italiaanse medewerking. Zo worden we keurig door een jongeman die de rolstoel duwt naar de plek van de koffers geleid. Hij wil niet eens een fooitje aannemen. Weer uit het goede hout gesneden net als die stewardess. We genieten nu al. Op naar de auto verhuur. Na enig zoeken vinden we die ook en vertrekken met een prachtige grote fiat waar alles met gemak in kan richting Bruchetti. Onderweg ons een hoedje schrikken van de prijzen voor een simpel drankje of ijsje. Tolwegen kloppen het kleingeld uit onze zak, maar we glijden omhoog en weer omlaag en weer omhoog. De tomtom brengt ons keurig op de plaats van bestemming. Opgelucht en doodmoe, het lage wolkendek schuift open en wij schuiven dicht. Maar eenmaal ingecheckt genieten op het terras dat uitkijkt over de bergen aan een heerlijk koel wit wijntje en een zoutje, spoelen alle nare ervaringen zich van ons af. Het gaat wel lukken. We proosten op een mooie dag en kloppen ons op de schouders!