Ziek en opgesloten.

Vandaag bronchitis, ben mijn stem kwijt. Hallo Nederland we zijn weer thuis. Een week van dartelen in de zon, aantrekken wat je wilt zonder kou te ervaren, vrijheid in doen en laten en zijn, Toscane een droom in werkelijkheid. Vanmorgen vroeg uit de veren, mijn kat heeft haar pillen nodig dat is een secuur werkje. Mijn neus vol snot geen lucht geen stem, is het stil als ik samen met mijn vriend haar verzorg. Wonderwel lukt het om de pil in haar keeltje te duwen hup in een slok weg, als ik even later met mijn besnotte kop de deur van de kamer achter mij dicht trek om naar de wc te gaan, sta ik met de handgreep in mijn handen terwijl de deur in het slot zit. Er zijn soms van die perioden dat niets gaat zoals je het wenselijk acht. Terwijl de maan vandaag een supermaan wordt en alles in het teken van kracht staat voel ik me een vaatdoek, tot niets in staat. Totaal uit mijn hum sta ik dom naar de kruk te kijken. Mijn vriend is wat actiever, neemt met schroevendraaier het heft in handen. In een mum is de deur weer open, de kat bevrijdt. Maar zo met een dreigend slot dat opnieuw de boel kan afsluiten, is ook geen optie. Dus gaat even later mijn sterke niet zieke schatje opgewekt met Efie zijn loopmaatje op de mobiel de deur uit op naar de Gamma, waar hij na ruim 70 minuten trainen weer met greep voor de deur staat. Na enig soebatten met de verpakking, beveiligd tegen diefstal lukt het ons na een half uur dit uit de verpakking te krijgen. Dan is er nog zoiets als een schild en een kruk, weer een kwartier later zijn ook die delen van elkaar en kan het in en opzetten gebeuren. Helaas heeft de eerdere aanwezige klusjesman de gaten niet recht geboord, dus twee boortollen verder en een opgefokte nek, lijkt het ons beter dit anders op te lossen. Er gaat niets boven goede parkertjes, we hijsen deze erin en zowaar in een fractie hebben we een strak zittend slot op de deur. Afgemaakt met het schild heb je er geen kind meer aan. Even later loopt de kat parmantig door de open deur kijkt even op met zo'n blik van waar is deze ophef voor nodig? Haalt verveeld haar pijnlijke pootje op voor een noodzakelijk likje, verdwijnt wiebelend met haar kontje uit het zicht. Gelukkig, ik kan met mijn zieke lijf hoge koorts weer in bed zakken. Mijn trouwe kameraadjes in boekvorm vergezellen mij. Het wordt toch nog een goede zondag.