zaterdag 19 september 2015

Pinokkio in Collodi.

Holland tikt van de regen, wij terug in de tijd van ambacht,dromen,creativiteit. Knus vertrouwen in elkaar, verhalen die je als kind tot grote hoogte brachten met rode koontjes altijd smeken om nog even op te blijven om de rest van het verhaal te horen. Maar door slaap overmand vertrokken in dromenland, waar de mooiste neuzen lang worden, kinderhand gauw gevuld. Dit prachtige park staat in de verschillende sites niet goed aangemerkt, vervallen, niet meer van deze tijd, dan wordt het juist voor ons interessant. Wij op zoek naar het ambacht, vol vertrouwen te verdwijnen in een rol zodat je het kind mee aan de hand neemt. Vandaag nemen wij onszelf aan de hand. De tuin is vol met prachtige beelden, allemaal vertellen ze een stuk van het verhaal van Pinokkio en Gepetto. Stap voor stap verdwalen we in het woud van bamboe, planten en reuze bloeiende bomen, waar beelden ons opschrikken of vertederen. Zomaar oversteken om geraakt te worden door een onzichtbare waterstraal, helemaal nat maar gierend van de lol op zoek naar deze boosdoener, slechts een blozende kreeft van brons lacht ons toe. Tussen de bamboe steekt Pinokkio zijn neus op, torent hoog boven ons uit. Wat is dit mooi gemaakt, hoe oud je ook bent je verdwijnt in het verhaal. Niks geen hupsakee digitaal filmpje, of ander tooltje van deze tijd. Gewoon iets mechanisch, soms hoor je het gepiep van het ijzer als je een hand ziet bewegen. De met zorg uit het metaal verworven beelden, trekken je verder het verhaal in. Totaal gebiologeerd weten we na een uur haast niet meer waar we zijn. Zo moet het ook als kind een razend leuke reis zijn. We komen bij originele pippowagens ze vormen een stil dorp met elkaar elke wagen herbergt met zorg delen van het verhaal. Ze tonen de met grote precisie uit hout en stof vervaardigde handpoppen en marionetten. Elke stof is zorgvuldig uitgezocht voor het karakter van de pop. Spiegels maken dat je soms niet weet waar de uitgang zich bevind, een simpel trucje uit een oude tijd maar nog steeds goed houdbaar denk ik zo. Als we uit de houten wagens stappen komen we in een sketch matige wereld elk deeltje van het verhaal is in een apart decortje drie dimensionaal precies nagemaakt van het origineel. Het eerste decortje gaat het lichtje aan als je ervoor staat. Gepetto beweegt mechanisch zijn hand over het hout, knarsend hoor je het ijzer. Elk decortje heeft enorm veel mensenhanden uren gekost om het te maken en te schilderen, raampjes kunnen open en dicht. Het streelt je oog, verplaatst je letterlijk in de werkzame handen van deze timmerman. Magisch vernuft werd hier aan de hand gelegd om met grote zorg via deze decors en het bij behorende licht plan een sfeer te scheppen dat door een dvd en een drie d bril absoluut niet geëvenaard kan worden. Wat is dit leuk. Ook hier verdwijnen we in de tijd. We voelen mee met Geppetto, lachen om Pinokkio. We moeten ons aan het eind echt losrukken van deze plek, totaal niet gehinderd door publiek mogen we ons eigen verhaal leven. Wat een wonderlijke plek, zo mooi intact. Ok hier en daar hangt een balustrade wat zielig naar achteren of steekt een spijker iets te hoog zijn kop op. Maar wat geeft het bij al dit prachtige oude vernuft van wieltjes en radertjes die het gewoon doen, waar geen wifi voor nodig is. Zou dit echt allemaal gaan verdwijnen omdat we mee moeten in het hupsakee, is er nog tijd voor dromen, fantaseren, zonder dat de dictatuur van de digi ons dwingt naar een weg die doodloopt. Waar we allemaal dezelfde dromen maken, onze eigen fantasie vrgeten te gebruiken. Ik ril bij de gedachten, krijg het ineens héél erg koud. Voor mij loopt een Italiaans stel met twee kindjes, die grote ogen opzetten,net als wij verdwijnen in deze fantasie. Een mooi geschetst, gemaakt verhaal. In deze moderne tijd moeten dit soort plekken plaats maken voor een digiwereld. Zo worden onze kinderen gedwongen om een digid te gaan leven gedicteerd door ....omdat men dit tot een oudheid vind behoren waar kinderen van deze tijd niet meer volgens de commercie mee zouden kunnen identificeren? Ik waag het te betwijfelen. Is een kind ooit gevraagd wat ze leuker vind?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten