Omarmd door Italiaans gezin.

Zomaar op weg gewapend met ouderwetse kaart als achterklap van de tomtom. In sommige gebieden werkt deze niet optimaal, blijf je rondjes rijden rond de kerk, die hier in Italië nog keurig in het midden van het dorp ligt. Mijn reisgenote heeft oog voor kaarten, ik houdt ze meestal onderste boven, dat plaatst ons voor verrassingen. Mijn andere reisgenoot neemt foto's. Vandaag toeren we door de bergen, niks musea met hun ellenlange wachtrijen en tijden, we willen het landschap eten, de mensen voelen, horen, zien, de omgeving is prachtig glooiend dan weer scherp afdalend, kleuren een groot schilderij. Zelfs hun tv schotels die bij ons her en der geplaatst het uitzicht ontsieren, zijn hier keurig in grijs allemaal in een ritme geplaatst, zodat je het stadje in al haar schoonheid van oranje, gele tinten helemaal kunt omarmen. We dwalen van berg naar berg, achter de groene cipressen ligt pracht verborgen, waar een fototoestel niet tegenop kan knippen. Toch doen we er een gooi naar. De tomtom helpt ons een kant van het dorp op zodat we grappig genoeg in een prive garage belanden. Heel gek maar het ontwricht mij niet omdat ik dit gedroomd heb dat ik dat zou doen. Dus met enige moeite lukt het, deze Italiaanse fiat is geweldig qua draaicirkel, zelfs op dit pieterige stukje weet de auto ons met gemak eruit te krijgen. Met een vaartje rijden we tegen de helling op, waar de tomtom ons opnieuw een kant op wil sturen die ons niet mogelijk lijkt. Achter ons wachten motoren en auto's geduldig tot wij besluiten wat te doen. Uiteindelijk zegeviert het gezonde verstand, terwijl mijn andere reisgenoot vooruit te voet de buurt verkend, de kaart reisgenote het van de techniek overneemt, komen we weer keurig uit waar we een uur geleden ook waren. Terwijl we de auto neerzetten kennelijk op een plek die veel ophef veroorzaakt het Italiaanse temperament wil ons duidelijk maken dat dit plekken voor een half uur zijn. Gek genoeg zet iedere dorpsbewoner net als wij gewoon zijn auto neer, terwijl hun blauwe kaart verveeld in de auto ongebruikt hangt. Beetje onnozel kijken no parla doet wonderen.Zodat we even later kunnen genieten van een zalig stukje plaatselijk banket, met een geurige espresso, zoals ze die alleen maar hier kunnen zetten. We voelen ons toch enigszins vreemd bekeken, zou een vluchteling zich nou ook zo voelen. Opgekrikt door de espresso verkennen we ontspannen de buurt, bij sommige huizen prijkt boven de deur bescherming van Heilige Moeder Maria met kindje, meestal prompt voor haar gezicht 'n lantaarntje van de straat ter extra verlichting. Uit een van de deuren komt een opgesierde dame met hoge hakken, heftige make-up en een wilde zwarte haardos bijeen gehouden door een op spanning staande haarklem. Haar heupen bewegen losjes heen en weer, ze daalt ergens af en is uit het gezicht verdwenen. Iets verder staat een scootmobiel, waar iemand eigenhandig door de plaatselijke smid heel vernuftig dakje bovenop heeft laten vervaardigen. We dwalen door de lege zaterdagse straten. Met hier en daar een pittoresk poortje dat weer in een binnenplaatsje uitkomt. Knus en dichtbij. Het immens grote stadhuis hijgt zwaar over de stad ter bescherming. Als we even later weer verder trekken leidt de tomtom ons naar het einde van het dorp, daar waar het water elektriciteit wordt, men alvast voor de winter stapels hout zorgvuldig op elkaar heeft gelegd, afgedekt met plastic zodat het goed droog blijft. We stoppen even voor foto's nemen bij een oud verlaten fabriekje, het ademt een sfeer uit van een film, de verlaten bosweg neemt ons dieper dit verhaal in. Prachtige sfeer heerlijk frisse lucht, zoals wij die al lang niet meer kennen. Ook het ontbreken van masten waardoor er minder straling lijkt te zijn , lijkt van invloed voor een betere gevoelstemperatuur. Cipressen hoog op de berg zijn vastgelegd. Ze zijn onze stille getuigen van een indrukwekkende plek. Het water ruist, wijst ons weer de weg. Na wat smalle bruggetjes, komen we in een serie van haarspeldbochten terecht, die ons weer uit doen komen bij een kerkje, vlakbij stromend water. Terwijl de renners ons zoevend inhalen, klimmen wij de berg op, staan oog in oog met een grote Heilige biddende Maria aan de voet van de kerk die verder op de top ons een knikje geeft. In de verte gooit een boer zijn hooi op de vork. Door gaat de tocht langs diepe ravijnen, steile hellingen. Het licht danst met ons mee. Tegen twee uur willen we wel iets eten, een kleine herberg lacht ons toe. Moeder, vader, opa, paar kinderen nuttigen juist hun laatste hap alvorens zich in te zetten voor de langskomende gasten. We worden met grote elan ontvangen de tafels zijn zorgvuldig in de kleine ruimte gepropt. We kunnen maar net tussen de muur en de stoel. Enigszins opgesloten maar veilig de buitenwereld uitgesloten genieten we door de gordijnen heen kijkend naar de glooiende hellingen en het kabbelende water. Een eenvoudige doch voedzame maaltijd zou Olie B Bommel gezegd hebben tegen TomPoes en dat is het. Hoewel naast de spaghetti de wat zure en groen uitziende kaas me toch niet zo aanspreekt. Naast ons zit een zwaar verliefd stelletje hun motor helmen liggen vervaarlijk op de uit Petri gemaakte stoeltjes. Terwijl zij elkaar knuffelend hapjes voeren en hartjes zetten in een met zorg gebakken en aangereikte taart. We genieten van onze een eenvoudige hap, weggespoeld door een plaatselijk biertje. Als we vertrekken zien we bij de grote fontein het stelletje naast hun motor zitten in elkaar gevlecht alsof ze elkaar nooit meer zullen loslaten. Een beetje weemoedig bekijk ik het tafereel. Als ik me omdraai lach ik omdat onder het raam van deze herberg namaak croxs hangen keurig aan een haakje vastgehouden door een roestige spijker. Binnen no time zijn we aan de andere kant van de berg, waar op de toppen kastelen ons toelachen, en schreeuwen om het hardst om vast gelegd te worden. Het is te veel om op te noemen. Je bent en wordt het land, en daarmee de rust. Het is een weldaad. Wat een magische plek. Groetjes Paulien