Op zoek naar winkels die in mijn geheugen liggen, maar waar ik ook kijk zie ik verandering. Bijna alle oude zaakjes met snuisterijen en of speciale dingen als b.v "vlieger op" o.i.d zijn allemaal uit het straatbeeld verdwenen.
Is het de intreding van de webwinkel? Ik voel me een vreemde in mijn eigen stad.
I'm an alien in New York, galmt Sting door mijn hoofd en inderdaad zo voel ik me wel wat.
Als ik na een strooptocht samen met mijn vriendin uiteindelijk bij drogisterij van der Gaag naar binnen stap, herneemt mijn gemoed zich en wordt ik ineens rustiger.
Wordt ik oud? Wat is toch dit verschijnsel dat alles voortdurend anders moet, een brood is toch een brood. Voor mij hoeft de bakkerij niet een digitale toonbank met opflitsende reclame hoofdjes om aan te kondigen dat de bolletjes vandaag vers zijn. Ik wil gewoon een brood in een papieren zakje.
Maar waar ik ook kijk: zie ik meer en meer het verschijnsel; dat ik zelfs de zaak niet eens begrijp als ik ervoor sta. Wat verkoopt men hier, is het een gevoel, een beleving of gewoon de kapper?
Bij een winkel die normaal in de etalage heeft wat het ook verkoopt, willen we naar binnen, maar de deur is dicht. Ik kijk naar boven en zie; om de hoek, dus we lopen om de hoek heen op zoek naar een opening. Maar die is er niet, dan toch maar weer terug, blijkt de zaak "Om de hoek" te heten.
Is dit "second life"; digitale snelweg, geintjes? Verwarring alom, ik blijk hier niet alleen in. Toeristen dwalen door de stad op zoek naar iets wat er niet is. Sommigen vroegen mij naar iets dat volgens hun er toch echt geweest moest zijn, maar ik kon deze Duitsers helaas niet veel verder helpen. Etalages verwijzen naar zaken die er niet zijn.
Bij even niet opletten zie ik een vaag figuur aan mijn auto rukken. We springen op; totaal wakker geschud. Hij loopt snel voor ons uit, onderwijl iets roepend van: hij zit vast zeg. Als we de straat verder in ogenschouw nemen, blijkt dat de winkels er wel heel vreemd uitzien. Iemand stapt een pand uit, een walm van wierrook wappert om hem heen, mijn vriendin lacht als ik uitroep; "wauw wierrook", heftig als je dat rookt. Ze wijst op de joint, als we dieper op de zaak ingaan blijken we in een softdrugs straatje te staan. Was dat niet voor het Amsterdam imago weggelegd?
We zijn in Den Haag roep ik vertwijfeld uit, ze lacht en komt haast niet meer bij. Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo lollig, ik baal ervan dat b.v de goede boekenzaak Zazen er niet meer is. En meer van die dingen. Is het werkelijk aan het verdwijnen "de winkel"? Begrijpt men dan niet dat voelen,ruiken, proeven, testen van de kwaliteit toch echt niet voor het internet zijn weggelegd. En wat te zeggen van al dat verkeer dat heen en weer rijdt om ons al die webwinkel producten thuis te bezorgen.
We ploffen ergens neer en vragen om een kopje koffie, de juffrouw die het kennelijk gewend is dreunt een lijst aan verschillende koffie's op, dat ze zelf schouderophalend in een adem zich haast verslikt. Als ik haar wil helpen en onderbreek met mogen we twee gewone koffie, is ze beledigd. Nee ik zal wel een oud wijf zijn, maar 5 euro voor een kop koffie en een muffin en dan nog zo behandeld worden is geen fun meer.
Met heimwee denk ik terug aan de fietstochten met mijn vader, waar we een groot glas limonade kregen van iemand die je breed lachend tegemoet kwam, en die vol verhalen zat en het leuk vond dat je komt.
Toch vind ik het vreemd dat het leven zich zo heeft vernauwd dat het alleen maar over geld verdienen blijkt te gaan, en dat verandering niet mentale verandering inhoudt maar hoe kunnen we concept denken tot kunst verheffen?
Helemaal gemotiveerd kruip ik thuis, totaal niet geslaagd met niks op mijn kussentje en zit terwijl de tijd voorbij glijdt en ik opschrik door mijn poes die klaaglijk mauwt om eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten