Onkruid wieden.

Als ik tegen de avond de straat inkom staat de muur van onkruid me ineens heel erg tegen. Meteen aan het werk, terwijl bewoners van de straat me vriendelijk toelachen om deze goeie actie, steekt niemand een handje bij. Tot plots 'n mevrouw: zal ik u even helpen; door te vegen, uitroept. Ik lach en knik van ja, zo ontstaat er een sociaal wij samen straatgevoel.

Over en weer komen nu mensen aan die er schande van spreken dat de gemeente, die wij hiervoor toch uitgebreid betalen, niets doet. Iemand helpt met het afknippen van de bijna niet uit de grond te krijgen onkruid. En in een mum is alle nare hoge pluimige en welriekende smurrie want een hond vind dat onkruid maar wat fijn,weg.

Opgelucht en tevreden over mijn ingezette actie, schud ik her en der nog wat handjes zodat mensen ineens een naam hebben als je ze ziet. Ook leuk. Als ik de zakken ergens wil dumpen, spreek Jennie me dan ook vriendelijk toe of ik de zak niet in mijn vuilnisbak wil dumpen. En zo geschiedde.