Ziek en opgesloten.

Vandaag bronchitis, ben mijn stem kwijt. Hallo Nederland we zijn weer thuis. Een week van dartelen in de zon, aantrekken wat je wilt zonder kou te ervaren, vrijheid in doen en laten en zijn, Toscane een droom in werkelijkheid. Vanmorgen vroeg uit de veren, mijn kat heeft haar pillen nodig dat is een secuur werkje. Mijn neus vol snot geen lucht geen stem, is het stil als ik samen met mijn vriend haar verzorg. Wonderwel lukt het om de pil in haar keeltje te duwen hup in een slok weg, als ik even later met mijn besnotte kop de deur van de kamer achter mij dicht trek om naar de wc te gaan, sta ik met de handgreep in mijn handen terwijl de deur in het slot zit. Er zijn soms van die perioden dat niets gaat zoals je het wenselijk acht. Terwijl de maan vandaag een supermaan wordt en alles in het teken van kracht staat voel ik me een vaatdoek, tot niets in staat. Totaal uit mijn hum sta ik dom naar de kruk te kijken. Mijn vriend is wat actiever, neemt met schroevendraaier het heft in handen. In een mum is de deur weer open, de kat bevrijdt. Maar zo met een dreigend slot dat opnieuw de boel kan afsluiten, is ook geen optie. Dus gaat even later mijn sterke niet zieke schatje opgewekt met Efie zijn loopmaatje op de mobiel de deur uit op naar de Gamma, waar hij na ruim 70 minuten trainen weer met greep voor de deur staat. Na enig soebatten met de verpakking, beveiligd tegen diefstal lukt het ons na een half uur dit uit de verpakking te krijgen. Dan is er nog zoiets als een schild en een kruk, weer een kwartier later zijn ook die delen van elkaar en kan het in en opzetten gebeuren. Helaas heeft de eerdere aanwezige klusjesman de gaten niet recht geboord, dus twee boortollen verder en een opgefokte nek, lijkt het ons beter dit anders op te lossen. Er gaat niets boven goede parkertjes, we hijsen deze erin en zowaar in een fractie hebben we een strak zittend slot op de deur. Afgemaakt met het schild heb je er geen kind meer aan. Even later loopt de kat parmantig door de open deur kijkt even op met zo'n blik van waar is deze ophef voor nodig? Haalt verveeld haar pijnlijke pootje op voor een noodzakelijk likje, verdwijnt wiebelend met haar kontje uit het zicht. Gelukkig, ik kan met mijn zieke lijf hoge koorts weer in bed zakken. Mijn trouwe kameraadjes in boekvorm vergezellen mij. Het wordt toch nog een goede zondag.

Omarmd door Italiaans gezin.

Zomaar op weg gewapend met ouderwetse kaart als achterklap van de tomtom. In sommige gebieden werkt deze niet optimaal, blijf je rondjes rijden rond de kerk, die hier in Italië nog keurig in het midden van het dorp ligt. Mijn reisgenote heeft oog voor kaarten, ik houdt ze meestal onderste boven, dat plaatst ons voor verrassingen. Mijn andere reisgenoot neemt foto's. Vandaag toeren we door de bergen, niks musea met hun ellenlange wachtrijen en tijden, we willen het landschap eten, de mensen voelen, horen, zien, de omgeving is prachtig glooiend dan weer scherp afdalend, kleuren een groot schilderij. Zelfs hun tv schotels die bij ons her en der geplaatst het uitzicht ontsieren, zijn hier keurig in grijs allemaal in een ritme geplaatst, zodat je het stadje in al haar schoonheid van oranje, gele tinten helemaal kunt omarmen. We dwalen van berg naar berg, achter de groene cipressen ligt pracht verborgen, waar een fototoestel niet tegenop kan knippen. Toch doen we er een gooi naar. De tomtom helpt ons een kant van het dorp op zodat we grappig genoeg in een prive garage belanden. Heel gek maar het ontwricht mij niet omdat ik dit gedroomd heb dat ik dat zou doen. Dus met enige moeite lukt het, deze Italiaanse fiat is geweldig qua draaicirkel, zelfs op dit pieterige stukje weet de auto ons met gemak eruit te krijgen. Met een vaartje rijden we tegen de helling op, waar de tomtom ons opnieuw een kant op wil sturen die ons niet mogelijk lijkt. Achter ons wachten motoren en auto's geduldig tot wij besluiten wat te doen. Uiteindelijk zegeviert het gezonde verstand, terwijl mijn andere reisgenoot vooruit te voet de buurt verkend, de kaart reisgenote het van de techniek overneemt, komen we weer keurig uit waar we een uur geleden ook waren. Terwijl we de auto neerzetten kennelijk op een plek die veel ophef veroorzaakt het Italiaanse temperament wil ons duidelijk maken dat dit plekken voor een half uur zijn. Gek genoeg zet iedere dorpsbewoner net als wij gewoon zijn auto neer, terwijl hun blauwe kaart verveeld in de auto ongebruikt hangt. Beetje onnozel kijken no parla doet wonderen.Zodat we even later kunnen genieten van een zalig stukje plaatselijk banket, met een geurige espresso, zoals ze die alleen maar hier kunnen zetten. We voelen ons toch enigszins vreemd bekeken, zou een vluchteling zich nou ook zo voelen. Opgekrikt door de espresso verkennen we ontspannen de buurt, bij sommige huizen prijkt boven de deur bescherming van Heilige Moeder Maria met kindje, meestal prompt voor haar gezicht 'n lantaarntje van de straat ter extra verlichting. Uit een van de deuren komt een opgesierde dame met hoge hakken, heftige make-up en een wilde zwarte haardos bijeen gehouden door een op spanning staande haarklem. Haar heupen bewegen losjes heen en weer, ze daalt ergens af en is uit het gezicht verdwenen. Iets verder staat een scootmobiel, waar iemand eigenhandig door de plaatselijke smid heel vernuftig dakje bovenop heeft laten vervaardigen. We dwalen door de lege zaterdagse straten. Met hier en daar een pittoresk poortje dat weer in een binnenplaatsje uitkomt. Knus en dichtbij. Het immens grote stadhuis hijgt zwaar over de stad ter bescherming. Als we even later weer verder trekken leidt de tomtom ons naar het einde van het dorp, daar waar het water elektriciteit wordt, men alvast voor de winter stapels hout zorgvuldig op elkaar heeft gelegd, afgedekt met plastic zodat het goed droog blijft. We stoppen even voor foto's nemen bij een oud verlaten fabriekje, het ademt een sfeer uit van een film, de verlaten bosweg neemt ons dieper dit verhaal in. Prachtige sfeer heerlijk frisse lucht, zoals wij die al lang niet meer kennen. Ook het ontbreken van masten waardoor er minder straling lijkt te zijn , lijkt van invloed voor een betere gevoelstemperatuur. Cipressen hoog op de berg zijn vastgelegd. Ze zijn onze stille getuigen van een indrukwekkende plek. Het water ruist, wijst ons weer de weg. Na wat smalle bruggetjes, komen we in een serie van haarspeldbochten terecht, die ons weer uit doen komen bij een kerkje, vlakbij stromend water. Terwijl de renners ons zoevend inhalen, klimmen wij de berg op, staan oog in oog met een grote Heilige biddende Maria aan de voet van de kerk die verder op de top ons een knikje geeft. In de verte gooit een boer zijn hooi op de vork. Door gaat de tocht langs diepe ravijnen, steile hellingen. Het licht danst met ons mee. Tegen twee uur willen we wel iets eten, een kleine herberg lacht ons toe. Moeder, vader, opa, paar kinderen nuttigen juist hun laatste hap alvorens zich in te zetten voor de langskomende gasten. We worden met grote elan ontvangen de tafels zijn zorgvuldig in de kleine ruimte gepropt. We kunnen maar net tussen de muur en de stoel. Enigszins opgesloten maar veilig de buitenwereld uitgesloten genieten we door de gordijnen heen kijkend naar de glooiende hellingen en het kabbelende water. Een eenvoudige doch voedzame maaltijd zou Olie B Bommel gezegd hebben tegen TomPoes en dat is het. Hoewel naast de spaghetti de wat zure en groen uitziende kaas me toch niet zo aanspreekt. Naast ons zit een zwaar verliefd stelletje hun motor helmen liggen vervaarlijk op de uit Petri gemaakte stoeltjes. Terwijl zij elkaar knuffelend hapjes voeren en hartjes zetten in een met zorg gebakken en aangereikte taart. We genieten van onze een eenvoudige hap, weggespoeld door een plaatselijk biertje. Als we vertrekken zien we bij de grote fontein het stelletje naast hun motor zitten in elkaar gevlecht alsof ze elkaar nooit meer zullen loslaten. Een beetje weemoedig bekijk ik het tafereel. Als ik me omdraai lach ik omdat onder het raam van deze herberg namaak croxs hangen keurig aan een haakje vastgehouden door een roestige spijker. Binnen no time zijn we aan de andere kant van de berg, waar op de toppen kastelen ons toelachen, en schreeuwen om het hardst om vast gelegd te worden. Het is te veel om op te noemen. Je bent en wordt het land, en daarmee de rust. Het is een weldaad. Wat een magische plek. Groetjes Paulien

Pinokkio in Collodi.

Holland tikt van de regen, wij terug in de tijd van ambacht,dromen,creativiteit. Knus vertrouwen in elkaar, verhalen die je als kind tot grote hoogte brachten met rode koontjes altijd smeken om nog even op te blijven om de rest van het verhaal te horen. Maar door slaap overmand vertrokken in dromenland, waar de mooiste neuzen lang worden, kinderhand gauw gevuld. Dit prachtige park staat in de verschillende sites niet goed aangemerkt, vervallen, niet meer van deze tijd, dan wordt het juist voor ons interessant. Wij op zoek naar het ambacht, vol vertrouwen te verdwijnen in een rol zodat je het kind mee aan de hand neemt. Vandaag nemen wij onszelf aan de hand. De tuin is vol met prachtige beelden, allemaal vertellen ze een stuk van het verhaal van Pinokkio en Gepetto. Stap voor stap verdwalen we in het woud van bamboe, planten en reuze bloeiende bomen, waar beelden ons opschrikken of vertederen. Zomaar oversteken om geraakt te worden door een onzichtbare waterstraal, helemaal nat maar gierend van de lol op zoek naar deze boosdoener, slechts een blozende kreeft van brons lacht ons toe. Tussen de bamboe steekt Pinokkio zijn neus op, torent hoog boven ons uit. Wat is dit mooi gemaakt, hoe oud je ook bent je verdwijnt in het verhaal. Niks geen hupsakee digitaal filmpje, of ander tooltje van deze tijd. Gewoon iets mechanisch, soms hoor je het gepiep van het ijzer als je een hand ziet bewegen. De met zorg uit het metaal verworven beelden, trekken je verder het verhaal in. Totaal gebiologeerd weten we na een uur haast niet meer waar we zijn. Zo moet het ook als kind een razend leuke reis zijn. We komen bij originele pippowagens ze vormen een stil dorp met elkaar elke wagen herbergt met zorg delen van het verhaal. Ze tonen de met grote precisie uit hout en stof vervaardigde handpoppen en marionetten. Elke stof is zorgvuldig uitgezocht voor het karakter van de pop. Spiegels maken dat je soms niet weet waar de uitgang zich bevind, een simpel trucje uit een oude tijd maar nog steeds goed houdbaar denk ik zo. Als we uit de houten wagens stappen komen we in een sketch matige wereld elk deeltje van het verhaal is in een apart decortje drie dimensionaal precies nagemaakt van het origineel. Het eerste decortje gaat het lichtje aan als je ervoor staat. Gepetto beweegt mechanisch zijn hand over het hout, knarsend hoor je het ijzer. Elk decortje heeft enorm veel mensenhanden uren gekost om het te maken en te schilderen, raampjes kunnen open en dicht. Het streelt je oog, verplaatst je letterlijk in de werkzame handen van deze timmerman. Magisch vernuft werd hier aan de hand gelegd om met grote zorg via deze decors en het bij behorende licht plan een sfeer te scheppen dat door een dvd en een drie d bril absoluut niet geëvenaard kan worden. Wat is dit leuk. Ook hier verdwijnen we in de tijd. We voelen mee met Geppetto, lachen om Pinokkio. We moeten ons aan het eind echt losrukken van deze plek, totaal niet gehinderd door publiek mogen we ons eigen verhaal leven. Wat een wonderlijke plek, zo mooi intact. Ok hier en daar hangt een balustrade wat zielig naar achteren of steekt een spijker iets te hoog zijn kop op. Maar wat geeft het bij al dit prachtige oude vernuft van wieltjes en radertjes die het gewoon doen, waar geen wifi voor nodig is. Zou dit echt allemaal gaan verdwijnen omdat we mee moeten in het hupsakee, is er nog tijd voor dromen, fantaseren, zonder dat de dictatuur van de digi ons dwingt naar een weg die doodloopt. Waar we allemaal dezelfde dromen maken, onze eigen fantasie vrgeten te gebruiken. Ik ril bij de gedachten, krijg het ineens héél erg koud. Voor mij loopt een Italiaans stel met twee kindjes, die grote ogen opzetten,net als wij verdwijnen in deze fantasie. Een mooi geschetst, gemaakt verhaal. In deze moderne tijd moeten dit soort plekken plaats maken voor een digiwereld. Zo worden onze kinderen gedwongen om een digid te gaan leven gedicteerd door ....omdat men dit tot een oudheid vind behoren waar kinderen van deze tijd niet meer volgens de commercie mee zouden kunnen identificeren? Ik waag het te betwijfelen. Is een kind ooit gevraagd wat ze leuker vind?

Angst drijft je door de kier van de deur naar Pistoia.

Jouw eigen lichaam is als een klokje, als het klokje soms ruist of draaft wil je het graag in de hand nemen en zeggen dat alles goed komt. Soms wil het klokje helemaal niet in je hand zitten, is het weerbarstig en gaat het haar eigenzinnige weg. Dan is het niet altijd makkelijk het pad zoals je dat graag wenst, af te lopen. Het schokt het tiert er is onrust. Onderweg zijn in een vreemd land is dan best een uitdaging. Vandaag op weg naar Pistoia een klein genoeglijk plaatsje met een stedelijke uitstraling, maar een dorpse marktkern geboezemd tussen kerk en staat. Waar de bedelaars hun hand ophouden en hun dure horloge iets meer doet vermoeden dan armoede. Her en der een Nigeriaan die vallen hier op tussen hoofdzakelijk Italianen die zich op hun best gekleed op de markt vertonen, zij die snel de laatste dure tassen uit de stapel trekken voor een prikkie dat dan toch altijd nog zo'n slordige drie honderd euro is, niet echt een marktprijs. Het meisje met haar kroeshaar parmantig roze, steekt wonderlijk mooi af met haar moeder eveneens in kleurige kleding getooid. Zij steekt haar handjes omhoog, maar mama is druk, zij onderhandelt over haar standplek en schudt wild met haar hoofd. Ze worden het niet echt eens. Het kind laat haar handjes moedeloos zakken. Ik denk aan vanmorgen we hebben het even heel zwaar met de luchtdruk, de warmte, het steile, en realiseren ons hoe de laatste jaren van ernstige ziekten ons hebben getekend. De jonge wil is er nog maar het lichaam is afgeleid. Ik zie de nood van dit Nigeriaans mooie kleutertje, en wil naar haar toe rennen om haar mee te nemen naar de wc, zoals ze al paar maal aan haar moeder heeft geduid. Maar mijn voeten staan genageld in de eeuwenoude stenen. Daar waar vroeger op het marktplein de mensen in schavot stonden, bespied, bespuugd werden. Ik voel de eeuwen door mij heen gaan en lach als ik op de gebouwen de stenen beelden haast niet meer herken. Ze zijn voorzichtig bijeen gehouden met kippengaas. De tand des tijds heeft ook hier haar zinnen gezet, ook hier tikt het klokje haar eigen weg en luistert niet naar de wens van de mens om gezien te mogen blijven. Lang staren is mij niet gegeven, her en der trekken de marktkramen hun waar heen en weer en staan niet toe dat er niet van hen gekocht wordt. Deze omgeving neemt je in zich op en spuugt je even later weer uit. Gedreven door de massa komen we in een prachtige kerk. Het plafond is zo hoog, haast een flatgebouw. De schilderingen zijn weelderig en mooi. Je wordt vanzelf helemaal opgeslokt in de stilte. De wens om te bidden en een kaars aan te steken. Bij de kaarsen ontsnapt er een lach uit mijn mond. Ze zijn elektrisch wat onhandig duw ik er een in een contact, niets helemaal donker de tweede doet het wel. Ondertussen roept een felle scherpe vrouwenstem iets onverstaanbaars door de microfoon. Het bidden mag buiten gebeuren want de kerk sluit haar deuren. We zijn net op tijd even erin geweest. Eenmaal buiten worden we bezongen door een meisje helemaal in het wit met een wit gezicht, naast haar paar kleurrijke zigeuner vrouwen, met donker haar en felle donkere ogen met grote gouden ringen in de oren, ze dansen traag en vurig op haar stem. Ik denk aan een boekje uit mijn jeugd, Loeloedji dat ging over zigeuners en hun tradities en gebruiken. Weer helemaal opgeslokt door wat ik zie lopen we door. Een slanke hippie met ingewikkeld haar staat tussen de oude gebouwen geleund, voor haar een gebreid petje op de grond met briefjes van vijf en tien euro. Ze speelt blokfluit maar het klinkt heel middeleeuws mooi. Ik ben niet zo van blokfluit maar dit past helemaal in de sfeer. Ze is helemaal in haar eigen verhaal als we langs lopen en wat euro's in het wol laten glijden. Boven mijn hoofd vliegen wel twintig duiven, voor mij een man met een hond, hij sist en de hond loopt mee, maar de duiven heel apart vliegen ook met hem mee. Het is een wonderlijk schouwspel, het markeert weer deze magische plek. Als ik de man met de witte hond zoek is hij ineens helemaal verdwenen. De duiven lonken deels op de rand van de kerk, hun kraaloogjes geven ons mee dat alles goed is, net als we een foto willen nemen, vliegen ze als in een signaal omhoog uit het zicht verdwenen. Ook wij gaan weer op weg maar niet zonder deze mythische plek in ons hart te sluiten. We zijn dan wel niet meer zo fit van lijf maar wel van geest.

Schiphol drijft reizigers tot waanzin!

Het reizen met gezelschap deels in rolstoel is geen sinecure. Via Schiphol waar nieuwe veiligheidsregels gelden en waar elk tasje jasje,jurkje, minutieus uit elkaar wordt gehaald en onderzocht. Mocht je vragen hebben als een deel van je bezittingen worden meegenomen door een beveiliger, waar gaat u ermee heen? Wordt je aangekeken alsof je zojuist gezegd hebt dat je een bomjasje draagt en nu de ontsteking hebt losgelaten. Ze snauwen je af alsof je een crimineel bent. Totaal ontredderd over zoveel ongenoegen moet je zwoegen om eerst je rollator weg bij een loket weg te brengen en vervolgens een rolstoel te bemachtigen waardoor iemand gedwongen wordt afstanden te voet af te leggen om een en ander te vinden af te geven en aan te nemen. Met de rolstoel van Schiphol eindelijk bemachtigd gaan we op weg en sluiten ons aan bij een rij van gauw twee honderd wachtende mensen. Na tien minuten komt een Schipholjasje naar ons toe en worden we langs de rij geleid. Waar een vrolijk lachende jongen onze verontrustende gezichten sust met ja nieuwe veiligheidsregels en maatregels, sinds twee maanden. Een en ander aan deze nieuwe veranderingen hebben wij niet waargenomen op de daartoe behorende sites, en zijn dus ook ernstig ontstemd over de verschillende opvattingen van de gehouden regelgeving.Waar de ene beveiliger zegt: u kan met deze flesjes door, worden bij de andere beveiliger dezelfde flesjes er weer uitgehaald. Ik snap dat men aanslagen vreest maar dit? De zenuwslopende lange rijen van mensen hebben hun wachtgezicht uit de kast gehaald en laten alles gelaten over zich heen komen. Dat ik me opwindt vinden ze hooguit vermakelijk. Flesjes water moeten ingeleverd, zodat je eenmaal door de pascontrole voor vijf euro weer een nieuwe kan kopen, niks met veiligheid te maken pure winstmarges, zou je denken voor de neringdoende. Opgefokt en doodmoe van niks, wachtend in de volgende lange rij voor het inchecken. Mensen maken zich breed en gaan ons met rolstoel grinnikend voorbij, onderwijl iets mompelend van dom hé ze staan daar maar....dat gaat ze zo bezuren denk ik grimmig, getrouw wachtend tot de Transavia juf me een seintje geeft, dat uiteindelijk gebeurd. En ja daar moeten alle brede ruggen voor ons kneusjes opzij, is dat ff lache. Soms gaat een rolstoel over rozen als het om wachtende inhalen gaat. We plaatsen ons met ons vriendelijkste gezicht vooraan de rij, achter ons een mopperende rivier van mensenhoofden, die al dat gedoe meer dan zat zijn. Inmiddels hebben we al meer dan drie kwartier vertraging. In het vliegtuig gepropt, want ja het is ditmaal geen vijftien uur vliegen naar Bali, tegen deze drie uur naar Toscane, en dus alles is heel krap. De piloot zucht als hij zich door het deurtje naar de cockpit wringt. We zitten op de eerste rij, en wachten gelaten tot alles zich langs ons heen schuift. Door de luidspreker dwingt de juf van Transavia dat we op moeten schieten, we hebben een tijdslot en anders krijgen wij een boete, ja die is lekker, zelf te laat zijn en ons dan opfokken op te schieten? De wereld op zijn kop en je betaalt er nog voor ook. Na herhaalde pogingen de mensen te manen uit het gangpad te verdwijnen door een stapje terzijde te nemen en de passagiers door te laten, lijkt het dan eindelijk gelukt. We zitten allemaal en net binnen de tijd vertrekt het vliegtuig na een snelle start omhoog. De piloot zet de sokken erin en haalt al snel de verloren tijd in.Toscane here we come. Na een vreugdeloos klef broodje met iets ondefinieerbaars erop en een slok drinken zijn we in Pisa. Een opmerkzame stewardess die van het oude struise type, ziet ons klauteren en besluit dat wij met elkaar maar door een auto gehaald moeten worden, zo hoeft u niet de trap af. Opgelucht door deze oplettendheid staan we in een kleine ruimte waar iedereen elkaar in de weg staat, omdat deze improvisatie ineens plaatsvind. De wc deur schiet open de piloot kijkt moeilijk, ik lach hem tegemoet en zeg u heeft het zwaar, wat een kleine ruimte waar u in moet zitten, ja zegt hij een hondenhok, en ik heb er al drie vluchten opzitten. De tweede piloot staat breed voor de andere deur te wezen, waar wij juist uit moeten. Ik leg even mijn hand op de eerste piloot ik heb met u te doen. Ja zegt ie haast huilend, ik was om vier uur vanmorgen al in de lucht. Jeetje. Nou wij zijn blij met uw goede zorg, ik knik hem vriendelijk toe. De tweede piloot ziet kans zijn stevige postuur erlangs te schuiven om plaats voor ons te maken bij de deur. Stewardess doet deze open zodat wij in de omhooggeschoven wagen kunnen stappen. Een prachtige uitvinding, deze wagen schuift zich een weg omhoog als een soort lift en schuift dan aan de deur zich vast. Zo schuiven we ook weer naar beneden. Keurig geregeld petje af voor de Italiaanse medewerking. Zo worden we keurig door een jongeman die de rolstoel duwt naar de plek van de koffers geleid. Hij wil niet eens een fooitje aannemen. Weer uit het goede hout gesneden net als die stewardess. We genieten nu al. Op naar de auto verhuur. Na enig zoeken vinden we die ook en vertrekken met een prachtige grote fiat waar alles met gemak in kan richting Bruchetti. Onderweg ons een hoedje schrikken van de prijzen voor een simpel drankje of ijsje. Tolwegen kloppen het kleingeld uit onze zak, maar we glijden omhoog en weer omlaag en weer omhoog. De tomtom brengt ons keurig op de plaats van bestemming. Opgelucht en doodmoe, het lage wolkendek schuift open en wij schuiven dicht. Maar eenmaal ingecheckt genieten op het terras dat uitkijkt over de bergen aan een heerlijk koel wit wijntje en een zoutje, spoelen alle nare ervaringen zich van ons af. Het gaat wel lukken. We proosten op een mooie dag en kloppen ons op de schouders!