Bijgeloof

Een zwarte kat kruist je pad, het zout valt om, pas op dan krijg je ruzie, gooi daarna snel zout over je linkerschouder, dan gaat het goed. Loop niet onder een ladder, brengt ongeluk, als je koffie geserveerd krijgt en er is gelekt op je schoteltje ontvang je geld, heb je jeuk aan je neus dan komt er bezoek,zeg je iets over een situatie, klop drie keer op hout af dat het goed blijft gaan. Hang een hoefijzer op in je nieuwe huis boven de deur voor geluk, als iemand je een mes geeft moet je een muntje teruggeven anders wordt de vriendschap doorgesneden. Fluiten in het theater of op een schip brengt ongeluk, een paraplu openen op het toneel in het theater brengt ongeluk, wie zijn schoenen op tafel zet kan armoede verwachten.Het cijfer dertien brengt ongeluk en helemaal als het een vrijdag de 13 de betreft. Als je een vallende ster ziet, dan mag je een wens doen. Zeg je allebei dezelfde tekst op hetzelfde moment mag je een wens doen en vooral niet tegen elkaar zeggen anders komt deze wens niet uit. In onze opvoeding zitten veel verborgen bijgeloven. Zo zie ik dat Grieken er ook heel wat van kunnen. Wil je iemand nooit meer ontmoeten, strooi dan zout na het bezoek als diegene weggaat, dan komt ie nooit meer terug. Als je niest dan denkt er iemand aan je, als je een spiegel breekt heb je 7 jaar ongeluk, ook die laatste kennen wij maar al te goed. Een joodse vriendin kuste altijd de deurpost als ze het huis verliet.Hoe ga je om met al die draden van bijgeloof? Vandaag sta ik vroeg op, ik voel dat er iets is met een verre vriendin,ver in de zin van we hadden wat onenigheid over kleine zaken, echt van die vrouwendingen, je zegt iets, iemand maakt er iets van, of andersom en hup ineens is er een issue. Vanmorgen voel ik dat ik haar moet bellen. Ze neemt niet op, de schrik slaat me om het hart, iemand anders aan de lijn, haar zus, die me vertelt dat ze in het ziekenhuis ligt met een gecompliceerde enkelbreuk. Maar zegt ze me vlot toe, ze komt vanmiddag thuis.In gedachten zucht ik. Mijn hoofd gaat op de loop, draait overuren. Had ik maar niet dit of dat gedaan dan was ze niet gevallen? Heb ik haar het boze oog gegeven? Brr...ik wil er maar beter niet aan denken.Het beste is dan maar wat gaan doen.Ik zeg de zus toe dat ik haar nogmaals zal bellen en hang op. Zo besluiten we met mijn huisgenoten lekker naar de plantenkas te gaan. De zwarte kat die oversteekt, daar moet wel een klein wit vlekje aan zitten, we trekken ons er lekker niets van aan!Eenmaal buiten tussen de weilanden, koeien,geiten, de bloeiende bloesem, vergeet je alles, dat van binnen ruist. Het wordt stil in je hoofd. Ergens vliegt een vliegtuig over,een ekster plant 'n zaadje in een pot bij het erf. We rijden langzaam aan naar de kas, een leuk mooie kas met veel bloeiende planten. Een vrolijke meneer komt ons al spuitend met water begroeten. Links en rechts hangende baskets met violen. De treurwilg knikt minzaam in de wind als wij behoedzaam onze auto parkeren. De enkel is inmiddels al weer weggezakt. We lopen na een halfuurtje beladen met planten weer naar buiten. Wat een heerlijke pracht en praal. Het zal de tuin, die nu wat groen maar grimmig na de winter zich toont, opfleuren. Verderop is een alleraardigst tentje daar schieten we even naar binnen. Vrolijke jonge mensen vragen ons wat we willen drinken. Helaas is er geen tafel meer vrij, dat weerhoudt de jonge serveerster niet om ergens aan een tafel te vragen of we erbij mogen, dat is geen punt. Ik spreek duidelijk een opa aan,hij schuift maar eens op voor ons aan de tafel, ik zeg dat het fijn is om mekaar een beetje te helpen en daar is hij het helemaal mee eens. Hij knikt ons vriendelijk toe en wijst vol trots naar zijn kleindochter. Hij steekt zijn grote hand op die vol met groeven zit zo lees ik, hij doet twee handen in de lucht. Dit alles ten teken dat hij al tien kleinkinderen heeft. Hij knikt trots om zich heen. Ik moet stiekem glimlachen, ik stel me zo voor hoe hij dagelijks op het land ploegde en hard heeft gewerkt. Hij haakt in op mijn gedachten en beaamt hoe hij lange dagen in weer en wind op het land zijn werk met veel plezier deed. Hij buigt zich voorover en vertrouwd ons toe dat hij dat nu niet meer doet. Maar grinnikt hij: ik ga zo wel een koe kopen. Hij lacht voluit of hij een goede grap vertelt. Maak er maar een mooie dag van zegt hij warm knikkend naar ons. Dat wens ik u ook. Ach meid zeg maar je hoor. Hij slaat me op mijn schouder en tikt aan zijn pet, zijn kleindochter trekt aan zijn jas van kom nou. De jeugd heeft de toekomst lacht hij met haar mee. Door de smalle deurtjes vertrekt hij met zijn bolle buik fief het pad af naar de auto. In een mum van tijd zitten we met een lekker kop thee,en een hele dikke mooie met groene pesto versierde tosti vrolijk gedrapeerd met rucola, dwingend bij elkaar gehouden door een modern stokje dat een kleine snoeptomaat heeft gespietst. We genieten van de groene omgeving, het landelijke karakter, de geitjes die mooie sprongen maken, het prachtige weer, de wolken die zo mooi afgetekend zijn tegen de felblauwe lucht. Mensen lopen af en aan,de echte diehards gaan zelfs met deze wind buiten zitten. Het kan en mag allemaal. Hier toont zich het Hollandse leven zonder opsmuk en al te veel bijgeloof zo lijkt het. Maar als ik dan even later langs de keuken kom op weg naar het toilet, zie ik ergens in een stil hoekje toch een boos oog hangen, tegen ongeluk. Better save than sorry, denk ik dan maar. Zo zit ik in de morgen nog te piekeren en te puzzelen over mijn gedrag jegens anderen, zo ben ik in de middag verdwenen in het groen en de weilanden. We praten over toevalligheden,hoe je je soms kunt inzetten om iets te behouden. Zo wil ik graag dat een programma op tv terugkomt, ik schrijven, en schrijven. En wie schetst mijn verbazing, het lijkt te werken, het komt daadwerkelijk terug. Grappig hoe je in je gedachten van het een naar het ander holt. In de ochtend in de put en in de middag weer blij. Is dat het op weg zijn dat zich aftekent? In het raam trekt de wind strepen in de wolken. Maar er is nog zo veel blauw in de lucht dat het soldatenhemd zoals mijn moeder altijd zei er nog makkelijk uit kan, als het hemd eruit gemaakt kan worden houden we de hele dag zon. Heerlijk die vaststaande culturele verhalen, ze herbergen vaak een draad van waarheid. De kat des huizes likt aan mijn met pesto versierde vinger. Hij kroelt even later op de grond van genot. Zo makkelijk kun je een levend wezen blij maken. Zo brengt een kat ongeluk zo geniet je van zijn aanwezigheid.Naast ons kruipen twee stevige dames. Ze blijken zussen, de een werkt bij de politie,de ander is coach. Ik vraag aan de agente of ze nog meer leuke plekjes weet als waar we nu zitten. Ze kijkt en denkt na. Haar zus de coach schudt van nee. Dan neemt de ander het weer over, ja zeker ze noemt een paar leuke plekken die ik niet ken. Ze knikt en rekent af. Bedankt zeg. Dat wordt weer genieten voor een volgend keer. Af en aan schuiven de mensen in dit leuke optrekje binnen en gaan wat later met een goed gevuld buikje weer op weg. Buiten tikt een meisje drie keer tegen een boom, het doet me denken aan onze kindertijd, waar je soms de gekste dingen deed omdat je dan dacht dat je gelukkiger zou worden. Zo herkenbaar. Ik weet nog dat ik met mijn zus een heel rijtje moest afwerken, zo moesten we 20 nonnen hebben geteld, 25 rode volkswagens en zo meer.De serveerster kiept het zout om, oh sorry zegt ze en ik zie haar heel snel toch maar even voor de zekerheid over haar linkerschouder nog wat zout gooien. Ik kijk en glimlach, ja die ken ik, ze lacht terug, van mijn moeder vertrouwt ze ons toe. Het is een goede dag, de zwarte kat is ver in het geheugen weggezakt. Blij en opgetogen gaan we naar huis.Waar de bloesems in zacht roze, naar diep roze, naar rood ons grinnikend de weg wijzen, ze wuiven ten afscheid, maar we komen snel terug!