Het beste eruit halen!

Vier dagen zonder cv drukt je met je neus op de werkelijkheid en in het moment. Mijn gedachten gaan uit naar een tv- uitzending van de BOS omroep( die helaas nu nog maar een jaar zendtijd heeft gekregen) over Joan Hallifax die ergens op een berg in de sneeuw een groep zenboeddhisten toespreekt. Zij heeft het over de enorme kou en vraagt iedereen te kijken wat dit met hen doet. Ik weet onmiddelijk wat het met mij doet, het moet weg.....pas veel later kan ik me in die ongemakkelijkheid laten vallen. Alsof je achterover jezelf loslaat in het zwembad. Puur vertrouwen en acceptatie dat alles goed is en of komt. Terwijl mijn neus lekt en de poes zich trouwhartig tegen mij aanschurkt, gaat het best wel zo spreek ik mezelf moed in. Buiten hebben wel vijftien halsbandparkieten de boom gegijzeld en schreeuwen uit volle borst hun volkslied en dat duurt nu al zeker een uur. Ik weet niet wat erger is, de kou of het geschreeuw van die groene fladderaars. Mijn neus lekt en ik nies mijn longen uit mijn lijf. Ondertussen wordt de berg zakdoekjes hoger en hoger. Plots lijkt de verlossing in zicht in de vorm van een monteur, hij wordt als de koning van Sheba ontvangen. Hij gaat vol goede moed ermee aan de slag, maar al snel blijkt dat het gewraakte onderdeel dat voor deze ketel geldt, net niet verkrijgbaar is. Hij zegt droog; tja, dat moet besteld! Hoe lang gaat dat duren, geen idee misschien maandag of dinsdag ....met enig afgrijzen, zakt mijn dekentje zielig van mijn schouders naar beneden. U heeft het koud hé vraagt hij meewarig. Ik kan u aanraden en hij buigt zich vertrouwelijk naar mij toe, dat een kop koffie, flink glas sterke drank, enorm helpt tegen kou. Hij geeft me een vette knipoog en mijn ogen sluipen naar zijn opengeslagen werktas, alsof ik daar de drank in tracht te ontwaren. Hij pakt zijn spullen veerkrachtig op, het komt wel goed hoor mevrouwtje! Tis fff geduld hebben hé. We doen ons best en hij slaat druk aan het bellen met de betreffende zaak die de spullen moet komen leveren. Ook dan klinkt maandag of dinsdag of zelfs misschien wel woensdag. Een koude rilling gaat over mijn rug en ik voel hoe de kou me inmens klein en zielig maakt. Voel wat het met je doet, ja ja...tis heel waar, vol ontzag denk ik aan Boeddhisten in Tibet die zich soms voor enkele jaren zonder enige vorm van warmte of luxe in een grot of berg opsluiten in totale eenzaamheid. De stilte in de bomen bij mij achter trekt mijn aandacht weg van de eenzame monnik en zijn berg. Ik kijk uit het raam en zie hoe een bol gevormde rode kat, met van die grote kijkers, enkele wegvliegende halsbandparkieten verlekkerd nakijkt. Zo hebben we in alle lagen van levende wezens ons lijden mee te maken. De rode kater kromt zijn rug, haalt met zijn poot uit naar een voorbij vliegende vlieg, schudt met zijn kont naar mij alsof ie zeggen wil, get a life, let's hang out and have fun.Kijkt nog een keertje om als mijn poes tegen de ruit naar hem opspringt, misprijzend blaast hij haar kant op totaal niet van de wijs gebracht door een huiskat. Who care's? Zo bibberen wij twee verzopen door de koude levende wezentjes, terwijl het leven buiten in volle hevigheid haar weg vervolgd. Wat zijn we toch zielsgelukkig!