Geluk wat is het?

Wat is dat toch met vrouwen die zich niet genoeg voelen met wat ze zijn? In mijn omgeving zie ik vrouwen die de ene cursus na de andere induiken, knuffelen met koeien, deelgenoot worden van de kabouter in je leven, hogerop met de coach in jou,ontdek je innerlijke familie, chakra lezen en aura reading, zenmeditatie, sabbatical op reis, welke correspondent leeft er in jou ? Hoe verzet ik mij tegen hoofdpijn, geef ik mijn grenzen aan, om er maar een paar te noemen, en dan heb ik het nog niet eens over werk, werk gerelateerde cursussen, vinden wij onszelf niet genoeg zoals we zijn, zijn we zo ontevreden? Helpen deze workshops die vaak ook nog heel erg hoog geprijsd zijn? Een vriendin, die zich bezig houdt met marketing, fluisterde me in het oor, die prijzen is om te lokken, als je dat voor jezelf uitgeeft, nou dan moet het wel wat zijn zo'n cursus. Mmmmmh, ik peinsde maar kon me er niets bij voorstellen. Is dat zo? We stapte naar buiten en werden omver gelopen door een stevig uitziende dame een van het no nonsens type,met zes honden. Ik vermoedde de uitlaat service. Toen ik de honden in het busje zag verdwijnen, wist ik het zeker. Intuïtie werkt nog steeds. Toch rennen wij van de ene cursus naar de andere en van baan naar baan, vinden geen rust met de talenten die we al hebben. Om nog maar te zwijgen van de onzin banen waarmee we ons inlaten om maar aan de kost te komen. Waarom .....terwijl heel veel mensen hun baan helemaal niets vinden en ook helemaal niet gelukkig zijn. Toch blijven we de gang maar maken in hetzelfde systeem waar onze ouders ook al in zaten te wroeten. Ik hoorde laatst van een groep mensen in een denktank die hielden zich bezig met het bedenken van een andere vorm om in je levensonderhoud te voorzien. Een maatschappij niet gebaseerd op geld. Terwijl er om hen heen gegrinnikt word, wat een vage geitenwollensokken praat, vond ik dat nog niet zo gek. Hoe zou zo'n maatschappij eruit zien. Misschien wel met veel meer lachende gezichten. Het geluk ligt in feite om de hoek, maar er is iets in mensen die dat te gemakkelijk lijkt te vinden, en dus maar van het ene naar het andere sjokt. Ontevreden bij de kassa, ontevreden in de bar, ontevreden met de kinderen, ontevreden met de trage hond, ontevreden met het weer, ontevreden....ontevreden....ontevreden....en toch zit er "vrede", in het woord ontevreden? We kijken verlangend naar hen die werkloos zijn en weten dan ineens niet hoe dat voelt. Pas als we het zijn dan willen we ineens weer werken, en zo gaan we op en af in het systeem, waar we in blijven draaien als een ezel aan de maalsteen. Hoe kunnen we het geluk grijpen en onszelf een beetje blijer in de ogen kijken?