Hoezo dienstbaar beroep?

Vandaag met een kwetsbare oude vriendin naar de fysio. Het leek een makkelijk klusje. Wie schetst onze verbazing toen we na een leuke kleurrijke mooie herfstwandeling waren aangekomen bij een hupsakee pand met wel dertig ondernemers. Zomaar even aanbellen was er niet bij, met enige zorg keek ik naar de hoogte van de bel en het broodnodige a4tje dat op de ruit geplakt was, met uitleg erop, dit alles om ons in dit pand binnen te kunnen te laten. Het a4tje vertelde ons de nummers die we moesten intoetsen, de toetsen waren voor kabouters gemaakt, onleesbaar onvindbaar en erg chaotisch. Daarna moesten we op de tast terwijl de wind om ons heen waaide en het water van de Vliet tegen de kade klotste vinden welk bedrijf we wilde dat de deur zou openen???? Op plaats 31 stond de fysio eindelijk. Toen wilde we naar binnen gaan, maar nee we moesten eerst tot tien tellen alvorens de stem ons toesprak dat de deur open was,zeker voor slechtziende. Daarna duurde het nog even voordat hij daadwerkelijk open was. Leuk als je hier met rolstoel naar binnen moet, lekker dienstbaar beroep fysio, nou nee dus. In de hal was het een zoekplaatje waar we moesten zijn, ergens heel hoog tegen het plafond in de hal hing een bord eerste etage fysio, terwijl ik om mij heen keek stond er een man tegen de balie ongeïnteresseerd op zijn mobiel te kijken, op mijn oproep waar is de lift geen respons. later bleek deze zelfde meneer een collega van de fysio meneer te zijn die wij moesten hebben. Lekker stelletje, dat beloofd wat dacht ik. Dus mijn arme vermoeide vriendin sleepte zich voort de hele lange trap op, met haar rugpijn die gemeen zeer deed en haar knie die zich liet horen. Eenmaal boven kwam er een wazige figuur op ons af. Hij keek totaal niet naar ons maar grapte eerst met iemand die op de vloer zich bezig hield met haar oefeningen. Toen hij eindelijk oog had in de inmens lege zaal om ons te zien, kregen we een slap handje stelde hij zich voor. Hij keek op naar mijn vriendin, vervolgens naar mij wat ik kwam doen. Ik heb mevrouw even vergezeld en gebracht. Oh.. daarna volgde een stortvloed van vragen. Ik zag mijn vriendin inzakken, een behandeling zou er vandaag zeker niet inzitten. Hij de behandelaar begon meteen met scherp te schieten, dat hij niet zomaar wat behandelende en erg op de zelfredzaamheid van de bezoekers was. Nou dat hadden we al meegekregen bij de ingang van het pand. Ik keek de man onderzoekend aan en vroeg me af met welk een soort van hulpverlener we te maken hadden, kennelijk een van de nieuwe stal en stijl. Als ik iets wilde toelichten omdat de info niet helemaal goed overkwam werd ik afgesnauwd, dat mevrouw dat zelf moest doen, maar die wist het even niet, toen ik mijn mond hield, en het over me heen liet komen, draaide deze persoon bij. Ik moest maar heel graag de volgende keer met mevrouw meekomen, wellicht bang dat ze anders de afspraak zou gaan vergeten. Ondertussen was deze zelfde mevrouw al met haar dochter een week ervoor hier geweest, en toen had deze knaap zich niet geroepen gevoeld om te zeggen dat mevrouw met het oog op haar leeftijd beter eerst een arts kan bezoeken alvorens behandeld te worden door deze fysio. Ik denk lekker nu heb je al drie bezoeken en dus drie consults te pakken zonder dat je iets doet, leuk verdiend is dat. Met een kletspraatje wist hij ons binnen het half uur de deur uit te werken om vervolgens ons uitgbreid te wijzen waar de lift zich bevind. Een erg onhandig ding totaal verstopt. We moesten eerst uren drukken om de lift naar boven te krijgen, liet je de knop los dan stopte de lift. Uiteindelijk moesten we ook weer uren drukken om hem naar beneden te laten gaan. Eenmaal beneden kwamen we weer in een wirwar van kamers en hallen terecht en nergens een bordje uitgang. Zo simpel, maar nee niet aangedacht, die zelfredzaamheid zeker. We liepen de ruimte uit door een rode deur heen, erg gelijkend op de ingang waar we eerder doorheen waren gekomen. Maar wie schetst onze verbazing toen wij helemaal de tuin waren doorgelopen, gelijkend op de voorkant van het pand, u voelt het al, het bleek uit te komen de achterkant op een loods en opslag. Dus weer dat hele end terug, zelfredzaamheid klonk als een mantra in mijn oren. Ik hoorde mijn vriendin zuchten van de pijn. Eenmaal weer terug vonden we de deuren waar we doorheen waren gekomen. Door een rij van rokende mensen lekker als je long problemen hebt, kwamen we dan bij de uitgang. Hoestend en proestend en verrekkend van de pijn, leuk zo'n fysio ooit een dienstbaar beroep, maar nu al lang niet meer. De kachel moet stoken het pand moet betaald en oh ja er komen cliënten. Tsja een noodzakelijk kwaad zeker. Met een nare smaak vervolgde we onze weg. Hoewel mijn vriendin hem oh zo charmant vond, gelukkig was het haar niet opgevallen kennelijk.