Ergens middenin de nacht wakker, heel ver weg dreunt verderop klinkt een machine. De nacht is verder stil en donker. Alleen onder de lantaarn ontmoeten de katten uit de buurt elkaar, ze neuzn hun gevoelens aan elkaar en weten in een ogenblik hoe ze erbij staan. Hoe wonderlijk als ik in een bepaalde mood ben mijn eigenste poezenkindje zachtjes haar pootjes op me legt ten teken van troost. Er is meer tussen hemel en aarde, een heel zuiver gevoel maakt zich van me meester, en ik kruip al is het nacht met veel passie op mijn meditatiekussen. Thuiskomen onmiddelijk als ik daarop plaats neem. Alles valt in een ogenblik weg of samen. Hoe wonderlijk de tijd daarin een grote rol speelt, hoe lang zit ik wel niet, zo dwalen mijn gedachten af naar het begin zeker nu wel 20 jaar geleden. Het heeft me zo veel inzichten gegeven. Het afdalen in diepere lagen van je zijn kan ik voor iedereen aanraden het is een must om iets van het leven te achterhalen, en jezelf en de anderen om je heen iets terug te geven. Ik breng mijn gedachten naar mijn adem en laat los. Een fantastisch gevoel van zijn in het HIER en Nu maakt zich van mij meester. Een zweem van lotusbloemengeur bereikt mijn neus, ver weg een klein stemmetje maar wat is dat, het brengt me onmiddelijk terug naar waar ik nu ben. Terwijl er buiten middenin de nacht een zachte mauw klinkt. Mijn poezenkind krult haar staart langs mijn gekruiste benen en ploft naast mij beer. Haar rust wordt mijn rust en mijn rust wordt haar rust.
Ik verdwijn in de nacht en wordt een met mijn omgeving.
Kleuren en geluiden laten zich niet meer onderscheiden en alles is in een wonderlijk gebalde energie gevat. Ik vlieg door de tijd. Geen pijn, geen emotie, gewoon NU. Zo zit ik vele uren zonder me te verroeren. Het brengt me een zachte energie, die niet te koop is, of te vinden, slechts door het te doen.
Zoals Simon Carmiggelt ooit in een gedicht schreef : je moet de stappen zetten en het leven doen, er is geen weggetje achterom, een snelle manier om erdoor te schieten. Het galmt even door mijn hoifd en verdwijnt net zo snel als het gekomen is. Een brandend licht blijft me vooruit, als ik na een aantal uren mij langzaam uitrek en een buiging voor de Boeddha maak. Het licht overbrengen in alles wat je doet, is dat niet het hoogste goed? Zo wil ik erin staan en buig nog maar eens dieper, om mijn
gedachten en wensen kenbaar te maken in ijn eigen omgeving en de wierrook is mijn getuige.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten