Intens

woorden die diepe betekenis hebben,
Je stem mij van ver al bereikt,
Mijn hart zich richt naar het licht
zijn we telkenmale opnieuw gezwicht
Ik herken je uit duizend gezichten
Voor altijd in een innige verstrengeling

Ik heb je lief

Zomer komt bij geduldigen

In ongeduld raakt het meisje de hand van haar vriendje, ze hebben samen plannen gesmeed voor een nieuw leven.

Beiden levenslustig van aard en jong van gesternte zoeken ze hun eigen weg.
De cadans die dat oplevert doet je opveren en diepzinnig staren dat zoveel wijsheid in deze jonge zaden al zijn ingeplant.

In rustige tred zonder te overhaasten weten ze nauwgezet hun stappen te zetten en nemen elkaars noden met zeer veel respect in ontvangst. Hun liefde straalt en een buitenstaander ziet zo dat dit onconditional love betreft.

Zachte bewegingen in liefde omarmd laat hun wegzweven op een wolk van onwetendheid.
Zo aan het begin van hun leven is alles nog mogelijk en zijn de wegen een heerlijkheid om op te zoeken.

Vol vertrouwen elkaar loslatend en ruimte gunnend weten ze zich gedragen door hun eigen innerlijke parel die hun fluistert wie ze zijn en waar ze naar toe kunnen gaan.

Zo vol van elkaar maar in wetenschap van wie ze werkelijk zijn goed en kwaad, opgewekt van aard, en vol inspiratie om elkaars problemen samen te dragen, omdat elk ook weet hoe ze hun eigen leed het beste kunnen dragen.

Zo met passie voor hun eigen innerlijke stem gaan ze op weg, een weg die gevonden wordt doordat zij het aangaan.

Succes!

Nacht suist in haar stilte

Ergens middenin de nacht wakker, heel ver weg dreunt verderop klinkt een machine. De nacht is verder stil en donker. Alleen onder de lantaarn ontmoeten de katten uit de buurt elkaar, ze neuzn hun gevoelens aan elkaar en weten in een ogenblik hoe ze erbij staan. Hoe wonderlijk als ik in een bepaalde mood ben mijn eigenste poezenkindje zachtjes haar pootjes op me legt ten teken van troost. Er is meer tussen hemel en aarde, een heel zuiver gevoel maakt zich van me meester, en ik kruip al is het nacht met veel passie op mijn meditatiekussen. Thuiskomen onmiddelijk als ik daarop plaats neem. Alles valt in een ogenblik weg of samen. Hoe wonderlijk de tijd daarin een grote rol speelt, hoe lang zit ik wel niet, zo dwalen mijn gedachten af naar het begin zeker nu wel 20 jaar geleden. Het heeft me zo veel inzichten gegeven. Het afdalen in diepere lagen van je zijn  kan ik voor iedereen aanraden het is een must om iets van het leven te achterhalen, en jezelf en de anderen om je heen iets terug te geven. Ik breng mijn gedachten naar mijn adem en laat los. Een fantastisch gevoel van zijn in het HIER en Nu maakt zich van mij meester. Een zweem van lotusbloemengeur bereikt mijn neus, ver weg een klein stemmetje maar wat is dat, het brengt me onmiddelijk terug naar waar ik nu ben. Terwijl er buiten middenin de nacht een zachte mauw klinkt. Mijn poezenkind krult haar staart langs mijn gekruiste benen en ploft naast mij beer. Haar rust wordt mijn rust en mijn rust wordt haar rust.
Ik verdwijn in de nacht en wordt een met mijn omgeving.
Kleuren en geluiden laten zich niet meer onderscheiden en alles is in een wonderlijk gebalde energie gevat. Ik vlieg door de tijd.  Geen pijn, geen emotie, gewoon NU. Zo zit ik vele uren zonder me te verroeren. Het brengt me een zachte energie, die niet te koop is, of te vinden, slechts door het te doen.
Zoals Simon Carmiggelt ooit in een gedicht schreef : je moet de stappen zetten en het leven doen, er is geen weggetje achterom, een snelle manier om erdoor te schieten. Het galmt even door mijn hoifd en verdwijnt net zo snel als het gekomen is. Een brandend licht blijft me vooruit, als ik na een aantal uren mij langzaam uitrek en een buiging voor de Boeddha maak. Het licht overbrengen in alles wat je doet, is dat niet het hoogste goed? Zo wil ik erin staan en buig nog maar eens dieper, om mijn
gedachten en wensen kenbaar te maken in ijn eigen omgeving en de wierrook is mijn getuige.

Regen

Vandaag rolt de regen over ons heen, de tuin giechelt bij zoveel aandacht en het is er een drukte van belang. Over en weer rollen de tranen en laten sporen na op de bladeren. Ergens onder een groot blad zitten twee mussen verpieterd en wel te wachten tot de regen ophoudt.

Verderop wandelen de eenden richting sloot, zij zijn gewapend met hun vette verenkleed en trekken zich nergens wat van aan. Terwijl wij stoeien met omwaaiende paraplu's en ons tegen de plotselinge kou kleden.

Was het niet dubbel lekker ineens door de klimaat verandering in een Mediterraan klimaat te mogen wandelen. We trokken  allemaal onze kleurrigste kleding aan, maar nu lijkt alles ineens weer heel grauw.

De poes steekt verveeld over en vind het geklets over het weer maar wat dom, verveeld haalt zij haar schouders op en begint een uitgebreide wasbeurt. Iets wat mij als ik het zo bekijk totaal zinloos lijkt, in die stromende regen.
Maar zij is zich er niet van bewust. Bovenop de tak van een boom wordt ik angstvallig in de gaten gehouden door twee eksters, met hun priemende ogen hebben ze het voorzien op een klein nest van een merel.

Bij zoveel onrecht kan ik me niet staande houden. Ik mailde de vogelbescherming erover, zij gaven mij het verlossende antwoord dat het gewoon natuurlijk is wat er gebeurd, zo wordt de vogelstand natuurlijk op peil gehouden, wat dom van mij, omdat nu niet te weten.

Toch vind ik het maar niets als ik het zorgvuldig opgebouwde nest van de mooi zingende merel aan
stukken gereten zie worden en moeder merel, net wat saaier van kleur zich een ongeluk schreeuwt om de eksters te verjagen. De natuur, heel gewoon natuurlijk toch?!