Luisteren.

Vandaag word ik niet boos, neem ik mezelf voor, de veertig dagen vasten zijn net begonnen. We hebben maar een eenvoudige boodschap in de stad te doen. Hoe moeilijk kan het zijn. We willen de Ziggo laten weten dat de afstandsbediening niet werkt, wij hopen op:   "beleefde vlotte intelligente medewerker", "tuurlijk meneer gehéél tot uw dienst", hier ziet u wel, hebben we speciaal zonder kosten, een gloednieuwe afstandbediening! Vervelend voor u, dat u het hele eind naar de stad heeft moeten reizen, dúúr  heeft moeten parkeren, om te ondervinden dat onze spullen niet naar behoren werken! Kan ik verder nog iets voor u doen om het leed te verlichten, heeft u verder nog vragen of kwesties?"Helaas droom lekker verder. De werkelijkheid laat zich gruwelijk helder zien. Het is tien minuten voor openingstijd. Staande voor de winkel, met aardig wat klantjes in de rij. De medewerkers van de Ziggo zien ons heus wel staan, lopen lekker door hun zwaar verwarmde winkel heen, nemen nog eens even héél relaxed een sterk kopje koffie, alvorens ons na méér dan tien minuten wachten in de bittere kou, verkleumd als we zijn open te doen. Wij herkennen een medewerker die ons eerder hielp, het betrof toen een kastje, dat niet geschikt voor onze wensen bleek, waarvan de afstandsbediening het apparaat niet eens vond.Hij  loopt ons tegemoet. Dezelfde man die ons toen zei ;" ach wat leuk dat u er zoveel van weet, dat stimuleert mij om verder te onderzoeken, en ervan te leren." Nou , nou. Juist deze medewerker, waar we onze hoop op hebben gevestigd, zegt nu met een verveeld gezicht," oh, kijk uw batterij lekt", hij houdt plotsklaps één batterij de hoogte in die volgens hem zou lekken. De batterij gaat in de regel één jaar mee mompelt hij. Nou dat is dan pech, zeggen wij in koor want dit is de tweede NIEUWE  batterij in vier maanden tijd, dus om te spreken van lekken?? Voor wij ons verhaal verder kunnen afmaken,riedelt de medewerker schuddend met het vingertje,  gesteund door zijn vrouwelijke collega, als zij in de computer een eerder teruggebrachte afstandbediening aanschouwt. Hun zwaarden getrokken, hun oordeel geveld: onze handelwijze van de apparaten laat zeer te wensen ... "Mevrouw", onderbreek ik de gedachtenloop, dat is een héél, maar dan ook  een gehéél andere kwestie geweest. Zij schudt het hoofd, kijkt meewarig. Dat zie ik toch anders, neuriet ze terug. Zij ziet daar toch een kwalijk gebruik van de apparaten in.  Wij voelen ons enorm in de ...gezet. Ik stop de riedel van de man door hem aan te kijken en te zeggen wijzend naar mijn oren en mond: "Luisteren", daar wordt ie wat iebelig van, terwijl de vrouwelijke collega maar blijft zeuren dat wij het niet begrijpen. Na heel véél ach en wee komt-ie, met een nieuwe afstandbediening. Kan het niet laten, om nog maar eens te herhalen hoe het ding gebruikt dient te worden. Ik noem dit passief agressief gedrag naar de klant. En dat terwijl een zaak als V en D juist zijn deuren heeft moeten sluiten, je zou juist oplettendheid en service verwachten van zoiets als Ziggo, die  toch ernstig afhankelijk is van klanten.Eenmaal thuis onderzoeken we de zogenaamde lekkende batterij, althans een uit hetzelfde nieuwe pakje, want de medewerker heeft onze batterij gewoon gehouden. Niets lekkend, het is gewoon een handigheidje van Duracell, je drukt met je ene duim op het witte vlakje, met je andere duim aan de andere zijde van de batterij, dan kun je zien of de batterij nog vol is. Dus niets lekt het is gewoon een wit vlakje. Helemaal opgenaaid wil ik mijn gelijk en recht halen, tracht héél dom de Ziggo te bereiken. Dom omdat deze winkel zich doodeenvoudig niet laat bereiken. Maar na zevental toets één, toets vijf, toets acht, negen om terug te gaan naar het hoofdmenu, toets twee voor storing......laat ik het maar zitten. Denk aan het Passie verhaal van Jezus aan het kruis; "Father forgive them", they don't know what they are doing!!