We konden alles zijn toen!

Samen op de lagere school naast elkaar in de klas. Deden wat kinderen doen op die leeftijd, op onderzoek, kattenkwaad. Op de middelbare school speelden ze samen in de theatergroep, kleedden en kneedden zich als man, of vrouw, of zo maar mytische, interessante figuren.Zij was altijd iets terughoudender, maar samen waren ze een goed span. Het is misschien zomaar ineens gebeurd maar echt terughalen kan ze het niet. In gedachten stelde ze zich haar nog voor zoals ze was. Lachend met lang haar dat zwierde door de lucht. Haar stoere bewegingen zouden misschien iets anders  hebben moeten verraden, maar dat lachte ze met haar stralende gebit zo weg.  Onze klas had best bijzondere mensen voortgebracht, al waren wij nooit in het tv programma de reünie terecht gekomen.  Ze lachte onwillekeurig om haar eigen gedachten deze ochtend, het was ook niet niks, ze keek nogmaals naar de foto in de krant een krachtige blik staarde haar open aan, zo van wie kan me wat. Haar handen streken zachtjes over het papier alsof ze door het papier de pijn en het verdriet en de vreugde kon voelen die dit proces teweeg hadden gebracht. Maomi meis wat is er gebeurd? Ze mompelde het voor zich uit. Waar zijn we elkaar kwijtgeraakt. Onwillekeurig speelde ze met haar mobiel. Ze vroeg zich af wat ze nou het ergste vond aan hoe het gegaan was. Misschien wel dat ze haar buiten had gesloten en zich nu omringd wist door mensen die ook in transitie waren gegaan of nu net met de worsteling waren begonnen. Ze hoorde er ineens niet meer bij. Ze veegde een koffievlek van de tafel en keek op de klok. Ze moest rennen, als hoofd van de afdeling chirurgie had ze een taak. Zij was onderdeel van dit proces of Maomi het nu wilde of niet. Al had ze zich constant op de achtergrond gehouden. Natuurlijk was het haar ter oren gekomen, dat juist nu Maomi Gentle zich zou transisteren, het was als een lopend vuurtje door het ziekenhuis gegaan. Iedereen had wel iets met haar, nu werd er al hem gefluisterd. Toch had ze haar bedenkingen, ze had dan ook een collega gevraagd de intake van haar over te nemen. Hoewel ze diep in haar hart wist dat dit niet het einde van de zaak zou zijn. Tuurlijk zou het Maomi  duidelijk worden dat zij daar werkte, al hadden ze al lang geleden het contact verloren, zij had haar altijd gevolgd. Maomi een goede actrice die floreerde in diverse binnen en buitenlandse stukken, je kon haar echt niet zo maar vergeten. Toch werd er in de bladen helemaal niet gerept over een transitie. Ze vroeg zich af hoe ze dat uit zou werken, en of het daadwerkelijk in deze tijd iets uitmaakte, alles was inmiddels zo maakbaar, misschien was dat het wel wat haar zo tegenstond. Zij had als arts en later als chirurg de eed van Hippocrates moeten afleggen waar het toen nog ging over genezen, kwam nu het zwaartepunt meer en meer te liggen op iets maken of afsluiten. Ze slikte terwijl ze de deur dichttrok en haar sleutel omdraaide in het slot. De kat sprong haar tegemoet en spinde zachtjes tegen haar hand aan. Ze onderdrukte een brok in de keel, en stapte achteruit. De herfstkleuren deden haar gemoed goed. Ze zuchtte diep en maakte haast.